Ill
Van de zucht drachtig die te gronde richt:
die doortastende dorst die niemand spaart
een die, meer dood dan levend, jou vergaart
met het gering debiet van het bericht.
'k Zie hoe je stervend je laat strelen, zwicht
voor weerklank, van de bloem het vuur nastaart
dat jouw afwezigheid verslindt en baart,
want van jouw heerlijkheid liegt zij het licht.
Wat vloeit als jij zit aan zichzelf niet vast.
Enkel aan schoonheid, stuurloos, en haar last
draag jij, zodat aan jou zij zich voltrekt.
Enkel je dood is nu zichzelf al voor,
zij licht je beentje en woont in je spoor,
stoutmoedig vat zij samen wat schuim bekt.