morgen op het perron van het Centraal Station, zittend in de
zon van de eerste warme dag van het jaar tot tranen geroerd
door het frisse Victoriaanse liefdesverhaal in de nasleep van ei
gen liefdeswee). Garcia Marquez: een trein naar Zuid-Frankrijk.
Kerouac: een kamer in Delfshaven. Und so weiter, und so weiter.
Het is eigenlijk een merkwaardig soort fetisjisme dat je die
boeken daarna ook in je kast wilt hebben. Alsof je daar die ont
roering mee kunt vasthouden, elke keer enkel maar weer dat
boek van de plank zou moeten halen om weer hetzelfde gevoel
te krijgen. Soms zal dat ook wel zo zijn - sommige werken wer
ken altijd. Maar met andere boeken is het gevoel dat je kreeg
te veel vervlochten met een bepaald moment en een bepaald
stadium in je leven, dat daarna verder is gegaan, je andere din
gen heeft gebracht, waarbij andere boeken die vonk van her
kenning slaan. En het maakt sowieso niet uit. Want je leest die
boeken geen tweede keer. Een boek in de kast is een gesloten
boek. Zelden komt de aanleiding of zelfs maar de gelegenheid
het boek weer tevoorschijn te halen. Onbekende boeken wach
ten om gelezen te worden en tijd is schaars.
Voor wie bewaar je dan al die boeken? Voor mensen die op be
zoek komen en dan een boek uit de kast kunnen pakken en in
een stoel kunnen gaan zitten lezen? Ik krijg nooit zulke mensen
op bezoek. Voor je kinderen, die je minibibliotheek ooit zullen
erven? Ze zullen je smaak waarschijnlijk oubollig vinden, er
moeilijk afstand van doen uit piëteit voor hun vader zaliger -
maar uitgesproken schoonzoons of schoondochters zullen zeg
gen 'die oude troep hoef ik niet'. Voor wie dan? Voor je klein
kinderen, die later als ze bij je logeren de literatuur kunnen
ontdekken in de kast van opa? Grote kans dat die liever com
puterspelletjes spelen, of breakdancen.
In feite is het maar ballast, al die boeken. En nog zware ballast
ook, die je moeizaam van woonplek naar woonplek in dozen
achter je aansleept. Je neemt je voor om nogmaals te schiften
en alleen het aller-, alleressentieelste te behouden, zoveel dat je
het in één doos achter in de kofferbak kunt meenemen. Maar
als je voor je kast staat, kan je geen keuze meer maken. Het is
alsof je een stuk van jezelf moet uitkiezen voor amputatie. Op
sommige boeken ben je zelfs gesteld om de plaats die ze inne
men naast de andere, de kleurcombinatie van hun ruggen: het