morgen op het perron van het Centraal Station, zittend in de zon van de eerste warme dag van het jaar tot tranen geroerd door het frisse Victoriaanse liefdesverhaal in de nasleep van ei gen liefdeswee). Garcia Marquez: een trein naar Zuid-Frankrijk. Kerouac: een kamer in Delfshaven. Und so weiter, und so weiter. Het is eigenlijk een merkwaardig soort fetisjisme dat je die boeken daarna ook in je kast wilt hebben. Alsof je daar die ont roering mee kunt vasthouden, elke keer enkel maar weer dat boek van de plank zou moeten halen om weer hetzelfde gevoel te krijgen. Soms zal dat ook wel zo zijn - sommige werken wer ken altijd. Maar met andere boeken is het gevoel dat je kreeg te veel vervlochten met een bepaald moment en een bepaald stadium in je leven, dat daarna verder is gegaan, je andere din gen heeft gebracht, waarbij andere boeken die vonk van her kenning slaan. En het maakt sowieso niet uit. Want je leest die boeken geen tweede keer. Een boek in de kast is een gesloten boek. Zelden komt de aanleiding of zelfs maar de gelegenheid het boek weer tevoorschijn te halen. Onbekende boeken wach ten om gelezen te worden en tijd is schaars. Voor wie bewaar je dan al die boeken? Voor mensen die op be zoek komen en dan een boek uit de kast kunnen pakken en in een stoel kunnen gaan zitten lezen? Ik krijg nooit zulke mensen op bezoek. Voor je kinderen, die je minibibliotheek ooit zullen erven? Ze zullen je smaak waarschijnlijk oubollig vinden, er moeilijk afstand van doen uit piëteit voor hun vader zaliger - maar uitgesproken schoonzoons of schoondochters zullen zeg gen 'die oude troep hoef ik niet'. Voor wie dan? Voor je klein kinderen, die later als ze bij je logeren de literatuur kunnen ontdekken in de kast van opa? Grote kans dat die liever com puterspelletjes spelen, of breakdancen. In feite is het maar ballast, al die boeken. En nog zware ballast ook, die je moeizaam van woonplek naar woonplek in dozen achter je aansleept. Je neemt je voor om nogmaals te schiften en alleen het aller-, alleressentieelste te behouden, zoveel dat je het in één doos achter in de kofferbak kunt meenemen. Maar als je voor je kast staat, kan je geen keuze meer maken. Het is alsof je een stuk van jezelf moet uitkiezen voor amputatie. Op sommige boeken ben je zelfs gesteld om de plaats die ze inne men naast de andere, de kleurcombinatie van hun ruggen: het

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2017 | | pagina 11