Pwèèèp.
Hij maakt een gorgelgeluidje, een rollende r. Ik gluur door mijn
vingers. Hij kijkt verbaasd, met zijn grote blauwe ogen.
"Kiekeboe!"
Ik haal mijn handen weg. Baby lacht, schatert. Daar is mama
weer. Mama's ogen prikken. Gezicht eventjes terug in mijn
handen. Ogen glorieus grandioos gesloten.
"Kiekeboe!"
Baby lacht. Probeert zich op zijn zij te draaien, zwaait met een
vuistje in het rond.
Ik doe mijn handen voor mijn ogen, grijp naar mijn laken, trek
de stof over mij heen. Ik voel hem wachten. Staren. Het is hier
beneden zo heerlijk warm. Gewoon heel eventjes mijn ogen
dicht. Zo meteen kom ik weer boven. Zo meteen is het kieke-
boe. Zo meteen.
