Pwèèèp.
Pwèèèp.
memorabele dag slapend zouden aantreffen in de armen van
Vriend Beer.
De verkoopster bewonderde mijn vollemaansbuik, nam ons
onder haar hoede en wees de noodzakelijke uitrusting aan. Bij
de matrasjes veranderde ze van olijk en enthousiast ineens in
bloedserieus.
"Dit zijn onze topproducten. Speciaal ontworpen met ademend
materiaal en hypersensitieve sensoren, om wiegendood tegen
te gaan. Een akelig thema, maar het is beter om het even te be
noemen."
Ze zag ons loeren naar de prijskaartjes.
"Het is even een investering, absoluut. Maar wat is een paar
centen op een lang en gelukkig mensenleven?"
En we knikten naar elkaar. Wat zouden we voor ouders zijn, als
we al begonnen met bezuinigen nog voordat ons kindje de
buik uit was? Beknibbelen op Baby's gezondheid, zelfs de dood
durven riskeren, om een luizige honderd euro te besparen?
Gunnen we ons kind niet het allerbeste?
En dan hou je je kindje in je armen en tel je daadwerkelijk de
teentjes en de vingertjes, als een levend prachtig cliché. En dat
wezentje blijkt zo licht als een veertje, dus matrassen maken
helemaal niks uit. In Finland slapen baby's in een kartonnen
doos. In Victoriaans Engeland lagen ze in een la. Maar in het
ouderlijk bed mag eigenlijk niet, volgens het consultatie
bureau. Al zullen moeders instinctief nooit bovenop hun eigen
kind gaan liggen. Ik weet alleen niet of dat instinct al inge
schakeld is.
Baby ligt breeduit op papa's plekje, naast een stellage van kus
sens om te voorkomen dat hij over de rand kiepert. Baby staart
me aan. Hij is eindelijk stil. Ik wil zo graag even slapen, doe
mijn ogen dicht.
Ik ben zo moe. Moeder. Moet. Kan mijn ogen bijna niet meer
openhouden. Tranen branden maar ik moet alert blijven. Baby
moet zo terug naar zijn eigen bedje.
Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Baby stopt met huilen.
