We hebben wel een dealt je, kleine man en mama. Ik geef hem
mijn melk, hij geeft mij de roes. Een shotje oxytocine, het ver
liefdheidshormoon. Eerst het aanhappen, een tintelend gevoel
van priknaaldjes door mijn borst als de melk toeschiet. En dan
binnen enkele minuten een overweldigend loom gevoel, dat
me nog het meest doet denken aan stoned zijn, vroeger. Aan de
tijd dat ik als zeventienjarige grijsgroene gruiswiet rookte in
parkeergarages. Het gevoel langzaam een zak vlees te worden,
een vloeibare massa. En dan wachten tot het klaar is. Tot de
melk zo'n beetje op is, of tot Baby in slaap sukkelt. Coma-
zuipen. Pas als de tepel uit zijn mondje plopt kan ik hem voor
zichtig naast me neer leggen, in ons kussenfort. Probeer het
eens met het puntje van je pink, zei de kraamverzorgster. Ge
woon zachtjes in een mondhoek en dan de borst ontkoppelen.
Als ik het probeer schiet hij boos wakker. Gastoeter.
Baby heeft een mooi nieuw bed in zijn mooie nieuwe kamertje,
dat tot vijf maanden geleden mijn schrijfkamer was. Maar Baby
slaapt niet graag in zijn eigen bedje. Dat is ook niet zo gek, zeg
gen de boekjes en de internetfora. Negen maanden lang woon
de Baby in een oceanisch paradijs, van warmte en geborgen
heid. Waar geen honger was en geen ongemak. En dan ineens
weg van het moederschip, verbannen naar een koud traliebed-
je.
Baby wil dicht bij je zijn. Het is ook makkelijker als je borst
voeding geeft, dat je dan niet steeds je bed uit hoeft. Elke drie a
vier uur. Een wiegje naast het bed is dan ideaal. Maar de wieg
vindt hij stom. Hij mept op de rieten wandjes van de wieg,
klopklopklop tot de gastoeter wordt opgestart. Dus ligt onze
man gezellig in ons bed. Papa heeft even de logeerkamer want
hij moet 's ochtends vroeg weer op. We proberen het gewoon
elke keer weer een beetje langer, Baby en zijn eigen bedje. Met
de Angelcare Sensormat en het Aerosleep Ademend Matras.
De verkoopster van de babywinkel zag meteen dat wij nieuwe
lingen waren. Gearmd en glimlachend stonden we een meters
hoge ijsbeer te bewonderen. Ervaren ouders denken stofnest,
Chinese makelij met losse oogjes, allergieën. En wit - één keer
spugen of diarree en het is grof vuil. Maar wij zagen alleen het
zachte witte pluche en een dolgelukkig kind, dat we op een
