VARICELLA ZOSTER
E
<a
a> "Weet je het zeker?" had Liza verbaasd gevraagd terwijl ze een
badmuts uit haar tas haalde. Myrne had geantwoord het zeker
te weten: ze had geen animo gevoeld zich voor een tweede keer
in het water te begeven om zich nogmaals een weg te zigzaggen
tussen amateurwaterpoloërs, spetterende krijgslustigen en nood-
gedwongen omwegen makende baantjestrekkers. Berustend had
h Liza haar schouders opgehaald en was weggegaan. Achterover-
leunend op een badlaken had Myrne de ene vriendin nageke
ken en een hand opgestoken naar de andere, Hilde, die al stond
te wachten aan de rand van het diepe. Niet veel later hadden
over het water schallende waarschuwingskreten vrijwel ieders
blik op de hoge duikplank gericht.
Zodra het Myrne opgevallen was dat het haar neef was die de
trap beklom had ze niet meer aan haar vriendinnen gedacht.
Deze neef, ruim vijftien jaar geleden geboren in hetzelfde huis
als waarin zij krap een maand daarvoor ter wereld gekomen
was, zou weldra weer ieders aandacht op zich gevestigd weten
en zich mogen verheugen in geroep om herhaling. Het virus
had zich toen al lang en breed genesteld. Niemand wist het.
Rechtop gezeten zag Myrne Mario nu zijn beheerste aanloop
nemen, hem met lichtgespreide armen een sprong naar de
blauwe hemel maken, gevolgd door het omhoog duwen van
zijn heupen en de bijna loodrechte duik in het water. Alom
bewonderende kreten.
Aan strijd tussen landen kwam een eind; conflicten tussen vol
wassenen leken onoplosbaar. Na in hetzelfde huis te hebben
leren lopen en praten resteerde van het samenzijn van neef en
nicht nog slechts een kleine zwart-witfoto: twee lachende peu
ters tegenover elkaar gezeten in een kleine kinderwagen die de
oorlog ternauwernood overleefd had. Een broer en een zus die
