De rol gaas valt om. Een deel ligt plat in het gras. Aan het touw
trekt ze het hek open, loopt het weiland in en zet de rol recht
overeind tegen haar benen. Er kan geen schaap ontsnappen. De
boer steekt zijn hand op. De dieren lopen langs de rand van het
gaas de fuik in. Als de boer vlak bij haar is zegt hij "zo zie je
maar", en glimlacht. Zijn tanden liggen als omgevallen palen
in zijn mond. Hij pakt het gaas en rolt het op zodat de ruimte
voor de schapen steeds kleiner wordt. De dieren protesteren,
droge effen kreten.
"Verminking," zegt de boer. In de emmer liggen gele, hard-
plastic labels en een tang. De schapen staan opeengedrongen.
Hun benige koppen op de ruggen van de ander.
De eerstvolgende afspraak was in een Italiaans restaurant, hun
tafeltje stond scheef. Otto's stem was alleen te verstaan als ze
zich vooroverboog. Hij ging met haar mee naar huis.
De boer spuugt in het gras. Hij klapt een plankier uit en haalt
een schot uit de trailer.
"Ze springen," zegt hij. "Soms."
"Héhé," roept de boer en hij rolt het gaas tot tegen de trailer.
Het schot zet hij tegen zijn benen en buigt voorover. Hij trekt
een schaap aan zijn vacht richting het plankier. De boer klakt
en trekt, en dan ineens klinkt er het geluid van hoeven op
hout. Als één dier stormt de kudde de kar in.
Met de tang in zijn handen klimt hij tussen de opeengedron
gen schapen. Er klinkt zwaar gezucht, stampende hoeven.
Ze moet terug, het is nog een eind lopen, eerst naar het gemaal
en dan links een stuk over het fietspad, langs de manege, de
begraafplaats en dan weer het schoolplein.
De boer kijkt over de halve deur van de trailer, met zijn ogen
zoekt hij de emmer.
"Welk nummer?" vraagt ze. Hij heft met een kort knikje zijn
hoofd.
"13485," zegt hij. Ze zoekt en geeft hem drie hardplastic labels
en een rondje aan. Ze gaat op de bumper staan en kijkt de trai
ler in.
Voor het eten snoot Otto altijd zijn neus. Om de paar stappen
sleepte hij met zijn voet.
"Het is voor het vlees, de veiligheid van het vlees," zegt de boer.
