de koopman haar met zijn onverbiddelijke logica. "Ik stel iedereen in de gelegenheid zijn smaak te ontwikkelen." Hij zuchtte daarbij zwaar. "Ook de kleine luiden hebben een smaak, niet soms? Rano is het drankje van de moderne tijd. Dat staat vast. Wie met zijn tijd mee wil moet Rano drinken." Ik liep achterom en vond haar op het bed, glimlachend in haar slaap. Er hing een wrange vermoutlucht in het vertrek. Haar vooral niet wakker maken was het motto. Anders zou ze misschien opnieuw aan het drinken slaan. De proefjes waren weliswaar op, maar zij had nog hectoliters spiritualiën op voor raad. Wanneer ze dronken was, liet ze zich nogal verwijtend uit over mijn ouders. "Zij laten mij in de steek," huilde ze dan. De winkel moest terstond rein worden gemaakt en ontdaan van de honderden liters wijn, zeg maar helledrank, die in hou ten okshoofden manshoog lagen te wachten op genoeg wijk- armoede. Ik zette de winkeldeur op een kier en begon de hou ten kranen een voor een open te draaien. Met aritmische klokkende geluiden liepen de tonnen langzaam leeg. Het werd een vreemdsoortige muzikale compositie, door een verdwaasde dirigent geleid. De overloopbakken raakten meteen vol, zodat de winkelbetegeling snel verdween onder een paarsrode vijver, waarin de stellages zich weerspiegelden. De scherpe alcoholdamp vulde de ruimte. Een lauw gevoel van roes bekroop mij in borst en hoofd. Uit de houten tuiten stroomde de wijn krachtig door met sierlijke golfjes van paarsig schuim, als een niet te stuiten zondvloed. Ik plengde nu voor de goden opdat Marthe niet meer drinken zou. Geurig en wrang was het offer. Zij kwam binnen en bleef een tijdje zwijgend staan. De kalmte waarmee zij het tafereel aanschouwde vervulde mij eerst met angst voor wat er ging gebeuren. Ze hield zich stil. De neus van haar schoenen weerspiegelde zich in het wijnoppervlak. Ineens stapte ze naar de winkeldeur, deed deze op slot en liep met een kromme rug naar de keuken waar zij in tranen uit barstte. Een onverdraaglijk volwassenengehuil. Ik durfde mij niet te verroeren vanwege de brok in mijn keel. De veters van mijn paars geworden sportschoenen dreven algachtig in een niet te stollen bloedbad.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 115