van Sasja, niet in een structuur verankerd, waren doodgelopen
en maakten de toch al onoverzichtelijke structuren nog onover
zichtelijker. En zo bleef alles hetzelfde, behalve de gemiddelde
leeftijd van het team, die steeds maar hoger werd. Daar leek nu
een omslag in te komen.
Pas toen hij beneden de hal inliep, realiseerde Peter zich dat het
zeepkistdag was. Even overwoog hij om door te lopen naar de
garage; de receptie van Sasja had het immers al later dan
gewoonlijk gemaakt en zijn stemming was niet erg opgewekt,
maar daar kwam Ernst al op hem af, glimlachend en al.
"En, heb je al een beslissing genomen? Mijn opdrachtgevers
willen het nu weten. Ze willen de continuïteit er in houden."
Continuïteit? vroeg Peter zich af, maar Ernst praatte al verder.
"Zoals ik vertelde, krijg je er in natura voor betaald. Met al die
financiële controles van tegenwoordig is dat de enige mogelijk
heid. Een boot, ergens een eilandje, wat zaken voor je huis
"En daarvoor moet ik dan de ontwikkelingen binnen de ICT
verstoren? Heel sociaal bezig gaan, zodat de anderen zo veel
mogelijk afgeleid worden van hun werk? En door middel van
allerlei voorstellen de koers van het beleid in andere richtingen
sturen? Waarom denk je dat ik dat kan?"
Ernst grijnsde nog iets breder.
"Mijn opdrachtgevers zijn expert op dat gebied. In een paar
dagen ben je getraind. En wanneer er nieuwe ontwikkelingen
zijn, geven een paar sessies met hun denktank je alle kennis die
je nodig hebt om bij te sturen."
Peter keek peinzend langs Ernst heen, meer voor de vorm dan
omdat hij aan het nadenken was.
"En wanneer ik dan in natura betaald krijg, voor iets waar niets
van op papier staat, hoe weet ik dan of ik het wel krijg?"
Ernst lachte.
"Een aantal zaken krijg je al voor je echt begonnen bent. Het
opbouwen van wederzijds vertrouwen. Maar en daarbij gaf
Ernst hem een klap op de schouder, ik zie al dat je besloten
hebt met ons in zee te gaan. Geweldig! Jij bent onze nieuwe
storende factor."
