La parfaite douceur est figurée au loin
a la limite entre les montagnes et Vair:
distancelongue étincelle qui déchire, qui affine
Tout un jour les humbles voix
d'invisibles oiseaux
Theure frappée dans Therbe sur une feuille d'or
le del a mesure plus grand
Les chèvres dans Therbage sont une libation de lait
Ou est Tcei! de la terre nul ne le sait
ma is je connais les ombres qu'elle apaise
Dispersees, on voit mieux Tétendue de Tavenir
De volkomen zachtheid wordt voorgesteld
op de grens tussen bergen en lucht:
afstand, lange vonk die verscheurt, die aanscherpt
Een hele dag de nederige stemmen
van onzichtbare vogels
het uur geslagen in het gras op bladgoud
de lucht steeds groter
De geiten in het weidegras zijn een plengoffer van melk
Waar het oog van de aarde ligt weet niemand
maar ik ken de schaduwen die zij kalmeert
Verspreid, zie je de uitgestrektheid van de toekomst beter
Met wijlen Christophe Tarkos (1963-2004) die met een onge
kend charisma aan de taal wist te sleutelen en voor te dragen,
belanden wij in een poëzie van hedonisme en waardigheid,
met een verfrissende uitwerking. Zijn scherpzinnigheid is altijd
bijtend en reikt tot aan de bodem, dat wil zeggen de verzwegen
essentie der dingen.
Gedurende deze korte verkenningstocht in de Franse hedo
nistische dichtkunst hebben wij het niet gehad over vrouwe
lijke dichters. Niet genoemd zijn Christine de Pizan (1364-
1430), die van haar boeken moest leven nadat zij weduwe was
geworden, evenmin Louise Labé (1524-1566), dichteres uit
Lyon, bijgenaamd La belle Cordière. Schrale troost: we kunnen
dit artikel nu afsluiten met de vermelding van twee belangrijke
hedendaagse dichteressen, die beiden een heel eigen levens
beschouwing erop nahouden. Het zijn Marie-Claire Bancquart
