BALLUSTRADA OPTIMA FORMA
Deze keer aandacht voor wat terecht of ten onrechte bij mij is
weggezakt, uit beeld verdween. In literair opzicht, bedoel ik.
Heb ik schrijvers verdonkeremaand? Jazeker, ik moet beginnen
■5 bij K.P. Kafavis. Hoe kon ik hem in godsnaam niet noemen. Ik
bezit beide vertalingen van zijn gedichten, die van G.H. Blanken
en die van Warren/Molengraaf. Het liefst lees ik de oudste ver
taling, die van G.H. Blanken. Ik weet niet of die beter is, maar
hij is mij vertrouwder. Ik heb de Verzamelde Gedichten en de
Jeugdgedichten oneindig vaak herlezen, maar het laatste de
cennium dus bijna niet want wellicht: "Zonder voorzorg,
zonder medelijden, zonder schaamte bouwden ze rondom mij
grote, hoge muren."
Ook de gedichten van César Vallejo verdwenen uit beeld.
Vallejo die me zo dierbaar was. (Ik ken iemand die me zoekt in
zijn hand, dag en nacht Maar daar heb ik een eind aan ge
maakt. Ik bedoel aan mijn verwaarlozing van die grote dichter
met zijn verontrustende teksten. En Hikmet dan? En Simic?
Lowell? Met groot genoegen lees ik tegenwoordig ook Stilleven
in Milford van Thomas Lynch, ook niet vermeld. Van oorsprong
een Amerikaanse Ier. Dichter en begrafenisondernemer. Zoals
hij zelf aangeeft: een prachtige combinatie van beroepen, waar
iedereen zo'n beetje tegenop en tegelijkertijd op neerkijkt. Ci
taat: "Soms kijk ik in de ogen van lijken. Ze zijn als gebroken
spiegels, bevroren vijvers of lege tabernakels, open gelaten deu
ren, leeg en wijd open; als afkoelende votieven, onbeweeglijk
als steen in hun koude staar." Ik kan niet zeggen dat zo'n regel
me opvrolijkt, maar hij raakt me wel in iedere hartkamer.
Ik trek als lezer al heel lang door grazige weiden vol proza en
poëzie. Ik graas wat af. De hiërarchische verhoudingen onder
