leerde hem kennen begin van de jaren '70, toen de Sfankern ontstond in Antwerpen, en later in Gent. Hij was toen gehuwd met Simonne Bols, zij had een dochter Monique van een vorige relatie en ze kregen een zoontje, Tony, dat later overleed Julien huwde later met Mia Wuyts, met wie hij tot zijn dood in zijn ouderlijk huis woonde in de Karei Meyvisstraat in Hoboken." Bertin meldt ook dat Julien niet gehéél van het schrijverstoneel was verdwenen ('Zijn laatste publicatie, bij mijn weten, was een gedicht in een speciale nieuwjaarsbundel van december 2011'), maar deze opmerking hangt wat in de lucht en er wordt niet verder ingegaan op Juliens literaire activiteiten na 1990. De onder diverse pseudoniemen publicerende literator Jeroen Kuypers, die lang bevriend was met Julien, schreef mij daar over: "Ongeveer een jaar daarvoor kreeg hij een hersenbloeding en belandde in het ziekenhuis. De gevolgen trokken weg, maar de aandoening was ernstig genoeg om een kleine invaliditeits- uitkering te krijgen. Bovendien is hij toen getrouwd en zijn vrouw werkte. Kortom: de noodzaak om te ploeteren viel weg. Hij schraapte voordien op alle mogelijke manieren (Sexy West, verhalen, vertalen, redigeren) een schamel inkomen bij elkaar. Negatief voor hem was wel dat met het wegvallen van die noodzaak ook de ambitie en energie een tik kregen. Het schrijf- tempo ging omlaag. Bovendien ging hij de schrijftijd die er overbleef in projecten van lange baan steken. Bij mijn weten heeft hij in de jaren negentig aan een drietal romans gewerkt en liggen die in diverse stadia van afwerking nog wel ergens, maar, geen uitgever was werkelijk geïnteresseerd. Bijkomende zaken: zijn heroplevende literaire belangstelling. Hij was ooit als beloftevol dichter begonnen. Te weinig vernieuwing: hij las te weinig andere auteurs. Aftakeling, oud worden, te veel drinken." Wellicht zal de lust tot schrijven ook getemperd zijn door het vele jaren produceren van teksten die hij alleen maar produ ceerde om geld te verdienen, en door het uitblijven van groter succes. Die gedachte sluit aan bij de herinneringen van de Ant werpse dichter Tony Rombouts, die mij schreef: eind jaren tachtig vertelde hij me dat hij van zijn pen wou kunnen leven, maar dat het hem niet lukte omdat hij door geen enkele offi ciële uitgever werd aanvaard en dat hij ook geen verhalen of

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 54