op veilige afstand met hun witte broeken, hun opvallende shirts en hun zonnebrillen. En als de meisjes rillend en met hun hele lijf schuddend en aan hun badpak trekkend hun rich ting uitkwamen, maakten ze zich uit de voeten. "Morgen kan ik niet/' zei Ruben plotseling tegen Egbert, toen de meisjes al vertrokken waren. "Ik moet met mijn ouwe mee voor een karweitje." Egbert schrok, want het vooruitzicht om de hele dag in zijn eentje met de meiden aan de dijk te liggen, stond hem niet aan. "Dat had je eerder moeten zeggen," begon hij, "dan had ik niets afgesproken." "Overmorgen ben ik er weer. Je kunt morgen toch tegen de meiden zeggen, dat je ook weg moet. Verzin maar wat!" De volgende ochtend trof Egbert alleen Wendy aan op hun vaste plek. "Lotte moest met mijn tante mee," zei ze. "Ik dacht, ik ga toch maar eens kijken of jullie er zijn. Dat heeft mijn zus trouwens ook gevraagd. Toevallig hè, dat Ruben ook niet kon vandaag?" Hij knikte en overwoog wat hij kon doen. Het liefste had hij zich meteen omgedraaid. Hij stapte echter van zijn fiets, ging naast haar zitten. Er viel weinig te zeggen. Hij kon alleen lache rig en gevat op haar reageren als haar zus erbij was, merkte hij. Wendy had echter geen last van schuchterheid. Ze praatte aan één stuk door. Hij deed alsof de vloed die de drooggevallen slik ken verslond hem interesseerde. In werkelijkheid hield hij het meisje naast hem nauwlettend in de gaten en besefte voor het eerst dat ze veel mooier was dan haar zus. Donkere, glimmende ogen, fluwelen wimpers, maar ook een harde, uitdagende glin stering in haar blik. Hij ontdekte dat hij eigenlijk weinig wist over dat andere gezicht, dat hij zo vaak kuste. Hij had Lotte een dag niet gezien en nu al schoot hem geen enkel detail te binnen dat houvast bood. Alleen de omvang van haar borsten kon hij inmiddels dromen. Wendy vertelde iets over haar tante en om de clou van het verhaal te onderstrepen gaf ze hem een elleboogstoot. Hij schreeuwde het uit, alsof ze hem pijn had gedaan. Onmiddel lijk boog ze zich over hem heen en gaf hem een kusje ter hoog te van zijn borst. Hij stak zijn hand uit en duwde haar hoofd tegen zich aan. Ze bleef een tijdje roerloos liggen, deed alsof ze

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 32