ze tussen de badgasten naar voorbijvarende coasters en rijn
aken te staren. Ze hadden steentjes het water in gekeild en tegen
allerlei aangespoeld afval aangeschopt. Het water kwam op. De
Zündapp stond doofstom in de zon.
"Die klote zon/' merkte Ruben op. "Van mij mag het gaan
regenen."
"En dan reageerde Egbert. "Zeker thuiszitten, dan ga ik
nog liever kapot."
"Nee, biljarten, ik biljart graag als het regent
"Biljarten, dat doe ik al het hele jaar."
"In een kroeg is het anders
Op dat moment werd Ruben door iets geraakt: een rode plastic
bal. Hij vloog overeind en graaide naar de bal.
"Mogen we onze bal terug?" Boven op de dijk stonden twee
meisjes. Ze droegen identieke, zwarte badpakken en ze lachten.
Ze lachten naar hen of om hen. Ruben had de bal in zijn han
den en zweeg, deed alsof de bal hem ongelofelijk interesseerde,
draaide hem om en om over zijn borst, zijn buik en zijn benen.
Egbert bewonderde zijn kalmte en lachte terug naar de meiden,
die nu door hun knieën zakkend over de dijkhelling omlaag
stapten.
"Doe niet zo flauw, geef hem maar terug."
"Asjeblieft," zei Ruben. "Jullie hebben niet asjeblieft gezegd."
De meisjes waren hen tot op enkele meters genaderd. Een van
de twee liep door, viel op haar knieën en smeekte lachend:
'Asjeblieft, asjeblieft, asjeblieft
Na iedere smeekbede boog ze zo ver voorover, dat haar borsten
voor een groot deel zichtbaar werden. Ruben overhandigde de
bal en tikte hem vervolgens uit haar handen. Dat was het sein
voor een wedstrijdje gooien en vangen, uitglijden en botsen,
aanraken en wegduwen. Ze eindigden hijgend naast elkaar in
het gras.
"Hoe heten jullie?" vroeg het meisje met de grote borsten.
Ze stelden zich voor. De meisjes die absoluut niet op elkaar
leken, bleken zussen: Lotte en Wendy. Ze woonden in een
grensdorp en waren nu drie weken op vakantie.
"Het is vandaag onze eerste dag."
"Wat een geluk dat jullie ons tegengekomen zijn," antwoordde
Egbert. "Wij zijn toevallig de stadsgidsen."
Lotte, de oudste, het meisje met de borsten, bleef naast hem
