In de Paulio Gatve in Uzupis hangt de eigen grondwet van het stadsdeel. 'Iedereen heeft het recht om dood te gaan - maar het is geen verplichting'. Ook een mooie is dat iedereen hier geluk kig mag zijn én ongelukkig. Je vergeet makkelijk dat dat laatste ook belangrijk is. We zitten langs het water. "Where are you from?" vraagt een vrouw van middelbare leef tijd met kort blond haar als ze een vreemde taal hoort. "The Netherlands," zegt Wouter. "Holland." "Everything always goes well there?" vraagt ze. Iemand die zich daar niet druk om maakt is Lev. Zo heet ie vast. Lev, met z'n baard. W: Een half jaar nu geloof ik. Maar om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe lang ik erover deed. Al was ik toen elf. Een half jaar nu, sinds de euro zijn intrede maakte in Litouwen en de han den van de obers, ijsverkopers en de amber en linnen ver kopende vrouwtjes van rond de 70. Zolang ze de prijzen voor een lunch gemakshalve op 6,73 afronden zal de gewenning nog wel even op zich laten wachten. Al weet ik niet hoe lang ik er zelf over deed. Ik was dan ook 11 en dan gaat alles mak kelijker. Dimi was 23 en rommelde in zijn portemonnee. Hij vermoedde zo'n 20 cent te kort te komen voor het eten dat hij net had besteld. Hij stak zijn portemonnee weg en probeerde zijn ongemak te verbergen voor Andrejz die net naast hem was komen zitten. Ze keken elkaar net te lang aan. Dimi's ongemak werd groter. "Heb ik je lang laten wachten?" "Twintig minuten," glimlachte hij, en haalde zijn schouders op. "Sorry." "Nee, dat is oké." Een stilte volgde en de mannen keken naar de tanktops en te ver openstaande bloesjes die voorbij marcheerden. "Waar heb je die hoed vandaan?" "Van m'n vader. Geen grap." "Goeie band mee?" "Nee. Jij?" "Niet echt." Ze keken verder door de straat en bestudeerden hun terras genoten. De tafeltjes stonden hier naar Dimi's zin te dicht op

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 11