Ooit hebben je ouders zelfs niet
nagedacht over je naam - toen, voor het eerst
schemerde hij tussen hen in
bleef hij zich bekendmaken tussen
de lichtpuntjes in de citroenbomen,
die helemaal niets van Engeland wisten.
ledereen vond hem leuk - dus begon je te bestaan,
verlangend naar een beetje succes
in een lange stoet van naamgenoten.
Fout genoeg probeerde je iedereen die ooit
je naam had gedeeld te immiteren.
Natuurlijk had het geen enkele zin
om het accent van iemand anders te hebben,
het kuchje van een ander in het holst van de nacht.
