HET DIANASYNDROOM
3
O
"Het spijt me," zei ik, "maar ik verwacht iemand anders. En
trouwens, u moet echt eerst een afspraak maken."
"Ik ben het."
Toen herkende ik de hoge, ietwat geaffecteerde stem van de
minister-president en een cape met capuchon die ik eerst voor
0 een boerka had aangezien.
Een kleine, populistische oppositiepartij had jonge vrouwen
op verkiesbare plaatsen gezet. Ze bestookten hem met vragen,
q zaten voor hem in uitdagende kleren als hij in de Tweede
HKamer het regeringsbeleid moest verdedigen. Interrupties waar
hij geen raad mee wist, zorgden dagelijks voor hilariteit.
Ik kende zijn probleem. Zijn onzekerheid, zijn gestotter en
gestuntel werd dagelijks breed uitgemeten in nieuwsrubrieken
en praatprogramma's.
"Zoekt u uw problemen zelf niet op?" vroeg ik.
Meestal begin ik niet met dit soort vragen, maar dit was een
intelligente man, een hoogleraar van een universiteit met
christelijke grondslag, overgestapt naar de politiek. Iemand die
meer een coach dan een psycholoog nodig had. Dat had ik
hem ook verteld, maar hij wilde alleen door mij geholpen wor
den en dat deed mij genoegen, om meer dan één reden, zoals
later zou blijken.
"Ik wil naar ze kijken, ze ruiken, ze aanraken, een vriendelijke
hand op hun arm of hun rug. Dan dank ik in stilte God dat Hij
dat allemaal heeft gemaakt." Hij ontweek mijn blik, staarde uit
het raam. "Maar dan voel ik hun reactie, hun minachting om
dat dat het enige is wat ik met ze doe."
iJJl Hij vertelde over collega's, over Kamerleden met hun apparte-
qq menten in de buurt van Den Haag. Voorburg en Scheveningen
stonden erom bekend.
O
