MARINA
O
O
01
Ik hoorde van haar dood op de schoolreünie in Hulst. De
meeste aanwezigen had ik dertig jaar niet gezien. Sommigen
waren veel veranderd, anderen nauwelijks. Wonderlijk hoe snel
je de gedragspatronen van destijds weer oppakte en gebeurte
nissen opdiepte die jarenlang uit je gedachten verdwenen
waren. De opkomst in bistro Le Retour was lang niet slecht.
Boven verwachting waarschijnlijk, we stonden op elkaar gepakt
tussen tafeltjes en plantenbakken. Toch was lang niet iedereen
5 er. Sommigen hadden laten weten dat ze in het buitenland
zaten, anderen waren gewoon niet op komen dagen. Een was
g overleden. Marina. Kanker.
Juist haar ben ik nog een keer tegengekomen - een jaar of twin-
tig geleden - in de supermarkt aan de rand van het bedrijven-
terrein. Ik was samen met mijn zus, druk in de weer met het in
pakken van de boodschappen, toen ik de stem van de caissière
•J™ herkende. Alleen het totaalbedrag, dezelfde rustige toon. Ze
was altijd goed in cijfers geweest. Wanneer de wiskundeleraar
haar iets vroeg bleef ze nooit een antwoord schuldig. Ik stopte
met inpakken, zij keek met een neutrale caissièreblik voor zich
uit en pakte het geld dat mijn zus haar aanreikte. Herkende
ze mij niet? Zeker, sinds ik in Amsterdam studeerde kleedde ik
me niet meer als een lid van een alternatieve rockband en ging
vaker naar de kapper dan voorheen, maar toch, al die dagen
in de schoolbanken, waar je aandacht afdwaalde van het een
tonige verhaal van een leraar naar je klasgenoten. Hun beelte
nissen stonden in mijn geheugen gegrift. Zij zat meestal alleen,
vooraan in het midden, zodat ik slechts haar rechter profiel
kon zien. Vrij klein van stuk, maar stevig gebouwd. Soms riep
een jongen haar iets na - meestal over haar grote borsten - dan
banjerde ze weg over het schoolplein, zonder te reageren. Ze
behoorde bij de besten van de klas, maar buiten de les was ze
