Pas in 2002 kreeg ik het verzoek of er een regel van mij op een
vuilniswagen mocht worden geplaatst. Een honorarium was er
niet, want ach, dichters leven van de wind, of uit de afval
bakken (daar kan ik wel een voorbeeld van geven), die kunnen
voor minder dan een vuilophaler worden ingeschaald. Maar ik
zou een foto krijgen van de vuilniswagen waarop mijn regel
stond.
Ceci n'est pas een vuilniswagen. IJdel genoeg om ja te zeggen.
Vervolgens een jaar niets gehoord, nog eens geïnformeerd,
weer een jaar niets gehoord. Ook nooit vernomen of mijn regel
was geplaatst.
Kort geleden zag ik een wagen van de Roteb voorbijrijden, een
oplegger met een klein voertuig waarop mijn regel stond. Het
was vermoedelijk een hondenpoepstofzuiger. Moet ergens in
een strontrijke omgeving zijn werk doen. Ik weet niet waar. Die
foto heb ik nooit gekregen. Ik las mijn regel als een brief in een
fles gevonden: Men zag hier puinhopen en zong van mooi weer
bij iedere eerste steen.
