enkele maanden en oogt nog fris en aantrekkelijk. Ik stond er
een tijdje goedkeurend voor, alsof ik een nieuw meubelstuk
moest beoordelen. Vervolgens besloot ik vanwege onopgehel
derde redenen een stukje door te lopen, iets dat ik bij vorige
bezoeken nooit deed. Ik wandelde dus verder en kwam terecht
in een uithoek van het kerkhof die nog maar pas in gebruik was
genomen en waar nog volop plek was voor kandidaat-doden.
Er bleken drie graven in gebruik te zijn genomen. Als laatste
nieuwkomer een vers, zanderig graf, bedolven onder kleurige
linten en nog niet verwelkte bloemkransen. Daarnaast een on
opvallend graf met een bescheiden grafsteen. Ik zou het een
rijtjesgraf willen noemen, vergelijkbaar met een rijtjeswoning.
En als laatste, maar als eerste op deze plek aanwezig, een graf
met een megalomane uitstraling, want afgedekt met een goud
kleurig plateau van blinkend metaal. Het gevaarte was twee
keer zo breed als een normale grafsteen. In het midden bevond
zich een reusachtig hart, ook van metaal, maar zilverkleurig.
Centraal in het hart stond de naam van de dode. Wie was het?
Een familielid van Gary Glitter? Nee, het ging om Frits van der
Dussen, geboren in 1959 en in januari van dit jaar gestorven.
Eigenlijk had ik het na deze verrassende aanblik wel gehad met
het kerkhof. Naar de tussenbewoner, de naam die hoorde bij
het rijtjesgraf, was ik minder nieuwsgierig. Maar uiteindelijk
besloot ik toch even een blik te werpen op de goedkope, onop
vallende steen. En daar ontdekte ik dus mijn datum. Vanzelf
sprekend liet de aanblik me niet onberoerd. Ik schrok, omdat
het onaangenaam is om je geboortedatum op een grafsteen te
zien. Maar ik prees me gelukkig dat de datum in ieder geval nog
niet op mijn steen was aangebracht. Marion Verwaes was op
dezelfde dag als ik geboren. In juni was ze gestorven. Ze had
haar verjaardag dus nog kunnen vieren. Terwijl ik mijn weg
vervolgde, vroeg ik me af wat dit voorval te betekenen had.
Was het een waarschuwing? Een teken van een naderend af
scheid? Wat er ook aan de hand was; het leek me zaak om het
kerkhof zo snel mogelijk te verlaten. Thuisgekomen bleef ik
piekeren over deze coïncidentie. Ook andere vreemde geschie
denissen waarin getallen een rol speelden, drongen zich aan
me op. Zo was ik precies tien jaar geleden bijna bezweken aan
een hartstilstand. Het gebeurde op jawel vrijdag de der-
