"Heb je plannen vandaag?" vraagt ze. Haar stem kraakt. Ze
rookt te veel.
Het is zondag. Om twee uur word je verwacht op het doopfeest
van je petekind. Nog geen jaar geleden vertelde je zakenpartner
Dirk je tijdens de lunch dat hij de liefde van zijn leven had
gevonden. Mooi, intelligent, lief, tien jaar jonger dan Dirk. Het
was geen bevlieging verzekerde hij je en neen, het was ook
geen midlifecrisis.
"Enkel de vrouw neemt het natuurlijk niet te best op," zei Dirk.
"Ze heeft aandelen in de firma," zei je.
"Ik koop haar uit, geen zorgen man," wuifde hij je bezorgdheid
weg.
"En de kinderen?" vroeg je. Je klonk net als je moeder toen je
haar twee jaar eerder had verteld dat Caroline wilde scheiden.
"Het zijn rare tijden," had je moeder gezegd. "Mensen geven
snel op." In haar stem klonk geen afkeuring, maar berusting.
Nog voor de scheiding rond was droeg Losanne Dirks kind. Een
liefdesbaby, noemden ze het. Je werd gevraagd peter te zijn. Je
zou straks om twee uur met de doopkaars in de hand in de kerk
staan.
"Neen, geen plannen," zeg je tegen Ilse en je draait je om. Ze
kruipt tegen je aan. Je voelt haar koude voeten tegen je onder
been, haar handen glijden over je buik en ze kust je in de nek.
Als versteend blijf je liggen met Ilse tegen je aan. Na enkele
seconden zucht ze en stapt uit bed. Wanneer ze langs je loopt,
zie je dat ze haar jeansbroek en truitje nog aan heeft. Even later
stroomt de douche en hoor je hoe ze Wayfaring Stranger zingt.
Haar stem teder en rauw. Niet toonvast.
Je staat op en blijft even staan om de zwarte vlekken die zich
onmiddellijk voor je ogen vormen hun tijd te gunnen. Enkele
seconden, dan zijn ze weer weg. Te lage bloeddruk. Te weinig
leven dat door je aderen stroomt. Je opent de gordijnen en
bekijkt jezelf in de spiegel van de kleerkast. Daar sta je. Sten.
Veertig jaar. Gescheiden. Drie kinderen. Te bleek en te weinig
gespierd. Je opent de kleerkast en laat je handen over de
hemden glijden. Ze blijven hangen op het koningsblauwe
hemd dat Caroline tijdens een reis in Italië voor je kocht. De
soepele zachte stof voelt vertrouwd aan. Je hangt het terug in
de kast en neemt een jeans en een geruit hemd. Vanuit de bad
kamer klinken nog steeds de geluiden van Ilse. Het is nu haar
