zou doen, hij zou op tilt kunnen slaan of zwaar depri gaan.
Dank je voor het Knollenland, maar met de kinderen heb ik
afgesproken dat we het dit jaar tot Happy Birthday beperken,
op zijn verjaardag, en als dat goed gaat met de kerst hooguit
een Denneboom."
Ik beloofde Win het bij vandaag te laten en wist haar te be
loven mij wekelijks te bellen over zijn vooruitgaan.
Het einde. Alles leek goed te gaan behalve zijn balans. Hij liep
met wandelstok of arm van Winnie. Een therapeut, zwager van
de huisarts, schreef het berijden van paard voor en verwees
naar de manege van zijn vriend: drie maal twee uur wekelijks.
Frits werd er gebracht en gehaald, hophophopte paardje en
kreeg ritmisch frisse lucht.
Op het middaguur van de eerste maandag in november, een
tijdstip dat samenviel met het eind van zijn therapie voor die
dag, hopte Frits hopeloos uit de zojuist weer verworven karige
balans tegen een overdreven hard en lang luchtalarm, iets dat
natuurlijk nooit had mogen gebeuren: paard onder luchtalarm
en Frits toevallig net even zonder begeleiding, jaja. Paard
steigerde, Frits kwam slecht ten val en dankzij de helm in een
helikopter, zodat we hem nog twee weken moed hebben kun
nen inspreken, afscheid konden nemen.
Van die publicatie, "De Allocatie van Muzikale Mnemosis in
het Menselijk Brein en haar Fethe", is het tot dusver niet ge
komen. Na de rouwperiode hebben Winnie en ik met alle moge
lijke middelen geprobeerd met Tauth in contact te treden maar
al wat we ondernamen viel in dorre grond. Nee, zei de kliniek,
hij is op vakantie. Nee, zei de kliniek, wij zijn op vakantie of in
bespreking. Kunt u het spellen? Het spijt ons, zei de kliniek, we
hebben een computerstoring. Steeds hetzelfde liedje. Met mijn
vrouw ben ik naar Zürich gereden, onze eerste vakantie in drie
jaar tijd: op het adres van die kliniek zit nu een bank. Het zij
zo. Vaarwel maat.
