een kreetje horen). Ik liet hem maar. Een eeuwigheid later
kwam hij overeind, schudde me de hand, liep naar zijn auto. Ik
bleef zwaaien tot hij uit zicht was en bracht de glazen naar
binnen, hervatte het krabben, voor het denken, het nadenken,
's Avonds belde ik Winnie. Met Winnie had ik toen nog een
stroeve relatie. Ik kende haar twee jaar langer dan Frits haar
kende. Op de dansschool hadden we samen de tango geleerd
en er een prijs mee gewonnen, maar uiteindelijk was ze voor
Frits gegaan. Puch? Winnie was blij van mij te horen. Ja, hij
was veilig thuis gekomen. Konden we ergens afspreken voor
een gesprek? vroeg ik. Ja, zei ze, maar dan wel in de stad op
loopafstand zodat ik in de buurt ben als er iets mis met hem
gaat. Overmorgen halftwee havenmonument.
Het weer was vakantie zonder jas of zeilen zodat we de rustige
hoek van een terras konden bezetten. Het was weer Winnie
maar haar tango was van Finland: muggebeten en bloeddoor
lopen ogen, alsof drie dagen doorgezakt. Wat wil je, met Frits?
Ze stortte haar hart uit - die Beatles-neurose. Hij had het voor
elkaar gekregen, vertelde ze. Via via had hij contact gelegd met
een neurochirurg in Zürich die gespecialiseerd was in en testen
deed op gebieden in de hersenen die gerelateerd leken aan de
receptie, reproductie en creatie van muziek. De man zou hem
niet op kosten jagen. Er waren kosten, hoge kosten, maar die
gingen voor de baat, en zijn baat was een baanbrekende publi
catie, na de operatie, over "de allocatie van muzikale mnemo-
sis in het menselijk brein en haar Lethe".
"Pardon?"
"De Allocatie van Muzikale Mnemosis in het Menselijk Brein
en haar Lethe."
"Momentje Winnie, ik schrijf het even op."
De naam van de chirurg was Tauth, vertelde ze, Abram Tauth.
Hij ambieerde een leerstoel in de lethologie en was hard op
weg. Voor Frits had hij veertien dagen nodig, een week voor de
scans en aansluitend een week voor de behandeling.
"Wat vond jij ervan?"
"Niets natuurlijk. Hij was aan het doordraaien, begon te malen,
was eigenlijk al zwaar malende. Blijf eens een week thuis, zei ik,
slaap uit, hou je bed, ga mee naar de film of een concert of weer
eens zoals vroeger naar een vlooienmarkt, maar de Beatles uit je