een kreetje horen). Ik liet hem maar. Een eeuwigheid later kwam hij overeind, schudde me de hand, liep naar zijn auto. Ik bleef zwaaien tot hij uit zicht was en bracht de glazen naar binnen, hervatte het krabben, voor het denken, het nadenken, 's Avonds belde ik Winnie. Met Winnie had ik toen nog een stroeve relatie. Ik kende haar twee jaar langer dan Frits haar kende. Op de dansschool hadden we samen de tango geleerd en er een prijs mee gewonnen, maar uiteindelijk was ze voor Frits gegaan. Puch? Winnie was blij van mij te horen. Ja, hij was veilig thuis gekomen. Konden we ergens afspreken voor een gesprek? vroeg ik. Ja, zei ze, maar dan wel in de stad op loopafstand zodat ik in de buurt ben als er iets mis met hem gaat. Overmorgen halftwee havenmonument. Het weer was vakantie zonder jas of zeilen zodat we de rustige hoek van een terras konden bezetten. Het was weer Winnie maar haar tango was van Finland: muggebeten en bloeddoor lopen ogen, alsof drie dagen doorgezakt. Wat wil je, met Frits? Ze stortte haar hart uit - die Beatles-neurose. Hij had het voor elkaar gekregen, vertelde ze. Via via had hij contact gelegd met een neurochirurg in Zürich die gespecialiseerd was in en testen deed op gebieden in de hersenen die gerelateerd leken aan de receptie, reproductie en creatie van muziek. De man zou hem niet op kosten jagen. Er waren kosten, hoge kosten, maar die gingen voor de baat, en zijn baat was een baanbrekende publi catie, na de operatie, over "de allocatie van muzikale mnemo- sis in het menselijk brein en haar Lethe". "Pardon?" "De Allocatie van Muzikale Mnemosis in het Menselijk Brein en haar Lethe." "Momentje Winnie, ik schrijf het even op." De naam van de chirurg was Tauth, vertelde ze, Abram Tauth. Hij ambieerde een leerstoel in de lethologie en was hard op weg. Voor Frits had hij veertien dagen nodig, een week voor de scans en aansluitend een week voor de behandeling. "Wat vond jij ervan?" "Niets natuurlijk. Hij was aan het doordraaien, begon te malen, was eigenlijk al zwaar malende. Blijf eens een week thuis, zei ik, slaap uit, hou je bed, ga mee naar de film of een concert of weer eens zoals vroeger naar een vlooienmarkt, maar de Beatles uit je

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2013 | | pagina 29