In Spanje is Joyce jarig geweest. Om haar verjaardag te vieren
gaf ze de eerste zaterdag dat we terug waren een feest. Ze had
een paar vriendinnen gevraagd. Fred en ik deden ook mee.
Je moet jong blijven, vind ik. Tot diep in de nacht muziek.
Dansen, drinken, lekker uit de bol gaan.
Om zes uur 's ochtends belde de buurvrouw op met een klein
stemmetje. Of ze alsjeblieft mochten slapen, of de muziek uit
mocht. Natuurlijk.
Bleek dat ze net die middag bevallen was van de tweede. Maan
dag zat er een geboortekaartje in de bus. Een mooie olifant met
een kindje op zijn rug. Waahid heet de baby. Op het kaartje
stond: "Moeder en zoon rusten van 12 tot 14 uur."
Joyce heeft het ook gezien. Iedere dag om 12:30 gaat haar
muziek aan en om 13:30 stopt ze. Een uur stampen.
Ik ben een paar keer bij haar op de kamer geweest.
"Een geboorte is feest, ik zorg voor de feestmuziek," zei ze.
Haar lach klonk schel boven het geluid uit.
In de stiltes tussen de nummers van Joyce hoor ik af en toe
gehuil van hiernaast. En het is niet alleen van een baby.
