je. Een kleintje, verzekerden ze. Mij leek het netter bij hen
binnen een foto van het beest op de kast te zetten. Ik heb hen
het welwillend verteld. Het is voor iedereen beter, zij hebben de
hond dichtbij en in hun omgeving, niet zo koud aan de straat.
Mijn adviezen zijn altijd goed.
Sindsdien groeten ze me niet meer.
Fred vond het eerst een mooi idee, een beeldje. Voor de ver
werking. Maar nadat ik met hem gesproken had was hij het
met me eens dat het de buurt zou ontsieren.
Ons woonerf bestaat uit een grasveld en een pleintje. De kin
deren uit de straat spelen daar en voetballen rond de toestellen.
Dat gun ik iedereen, vandaar de collecte voor Jantje Beton.
Het feest was gisteren.
De mannen hadden een grote partytent neergezet. Twee bar
becues, muziekinstallatie, biertap. Iedereen deed precies wat
nodig was.
Aan het eind van de middag keek ik rond. De stoelen vormden
een mooie cirkel om de barbecues. Fred stond met zijn schort
voor bij de schalen met vlees.
De gezinnen kwamen een voor een naar het grasveld.
"Thea meid, je hebt het goed georganiseerd. Dat schort staat
Fred goed."
Een luide lach.
Daarna zochten ze een plek, aan de andere kant van de kring.
Trokken stoelen naar elkaar en vormden een eigen groepje.
Gelijk was het verband uit de opstelling.
Bij het volgende gezin net zo.
"Je hebt voor mooi weer gezorgd, Thea."
Weer een apart kluitje stoelen. Het lachen werd luider, iedereen
had plezier. Van mijn afstand kon ik het goed waarnemen.
Tegen zes uur kwam Rahim aangerend. Zijn ouders zagen er op
gewekt uit. Het jongetje rende tussen de stoelen door en ging
helemaal op in zijn spel. Plotseling kreeg hij mij in het oog, ik
knikte vriendelijk naar hem. Hij bleef stil staan, keek met grote
ogen, draaide zich om en rende in een rechte lijn weg.
De moeder ving hem op en kwam met hem bij me zitten.
"Mooi dat we mee mogen doen."
"Natuurlijk. Voor jullie is het extra belangrijk de buurt te leren
kennen."
Hier eindigde het gesprek.