HORRORWINTER so O» Gosse had de topfunctie als toezichthouder bij het Regionaal College Beroepsopleidingen in zijn zak. Zijn salaris: 249.000 euro per jaar. Marktconform, zo had Adri van Hoogemiechem van de nieuwe herindelingsgemeente Ter Goosen hem op rus tige toon verzekerd. Kwaliteit mocht immers zijn prijs hebben. Enigszins beschonken doch in opperbeste stemming verliet hij de riante woning van Adri. Tjonge, wie had dat kunnen denken? Zo snel doorstromen en dan zo'n salaris. Of nee, hoe noemde Adri het? Salaris was niet het woord. Wedde, of recht- QJ matige toekenning. Dat was het. Niemand zou daar over val- len. Mochten er vragen komen, dan waren er antwoorden, had Adri hem plechtig verzekerd. Hij fietste stevig door. Het was bitter en bitter koud, maar dat kon hem nu even niet deren. Licht in het hoofd door het heer lijke Belgische bier en zijn succes op de carrièreladder. Gosse passeerde in flink tempo de Brouwmeestersgang en vervolgens de Stedelijke Concertzaal, waar nog wat fietsen buiten stonden en licht brandde. Enkele vrijwilligers zaten vast nog aan de bar. Hij zou dit later nog wel doorgeven aan Stadstoezicht, absoluut! Ook vrijwilligers moesten hun tijd van minuut tot minuut kunnen verantwoorden, zo stond in het protocol. De wind sneed hem bijna de adem af. Knokken, ook bij snij dende tegenwind, een mooie metafoor voor zijn leven, vond Gosse. Met een flink vaartje passeerde hij nu de merkwaardige houten huizen aan de Van der Zaagkade. Woonden hier ook mensen? Er brandden wel wat lichtjes. 'Nooit bij stil gestaan', merkte hij verwonderd op bij zichzelf. Het zag er niet erg ver antwoord uit, vast goedkope woningen van 'Monumenten'. Even onthouden, dacht Gosse. De oppermachtige directeur Doede Staelens van de nieuwe grote Bovelandse woningcorpo- ÏN. VO

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2012 | | pagina 69