HORRORWINTER
so
O»
Gosse had de topfunctie als toezichthouder bij het Regionaal
College Beroepsopleidingen in zijn zak. Zijn salaris: 249.000
euro per jaar. Marktconform, zo had Adri van Hoogemiechem
van de nieuwe herindelingsgemeente Ter Goosen hem op rus
tige toon verzekerd. Kwaliteit mocht immers zijn prijs hebben.
Enigszins beschonken doch in opperbeste stemming verliet
hij de riante woning van Adri. Tjonge, wie had dat kunnen
denken? Zo snel doorstromen en dan zo'n salaris. Of nee, hoe
noemde Adri het? Salaris was niet het woord. Wedde, of recht-
QJ matige toekenning. Dat was het. Niemand zou daar over val-
len. Mochten er vragen komen, dan waren er antwoorden, had
Adri hem plechtig verzekerd.
Hij fietste stevig door. Het was bitter en bitter koud, maar dat
kon hem nu even niet deren. Licht in het hoofd door het heer
lijke Belgische bier en zijn succes op de carrièreladder. Gosse
passeerde in flink tempo de Brouwmeestersgang en vervolgens
de Stedelijke Concertzaal, waar nog wat fietsen buiten stonden
en licht brandde. Enkele vrijwilligers zaten vast nog aan de
bar. Hij zou dit later nog wel doorgeven aan Stadstoezicht,
absoluut! Ook vrijwilligers moesten hun tijd van minuut tot
minuut kunnen verantwoorden, zo stond in het protocol.
De wind sneed hem bijna de adem af. Knokken, ook bij snij
dende tegenwind, een mooie metafoor voor zijn leven, vond
Gosse. Met een flink vaartje passeerde hij nu de merkwaardige
houten huizen aan de Van der Zaagkade. Woonden hier ook
mensen? Er brandden wel wat lichtjes. 'Nooit bij stil gestaan',
merkte hij verwonderd op bij zichzelf. Het zag er niet erg ver
antwoord uit, vast goedkope woningen van 'Monumenten'.
Even onthouden, dacht Gosse. De oppermachtige directeur
Doede Staelens van de nieuwe grote Bovelandse woningcorpo-
ÏN.
VO