tegenwoordig allemaal een wachtlijst. Verder ben ik volkomen
flexibel en zal ik hartstochtelijk janken, krijsen en snikken om
uw verlies en/of smart het gewenste cachet te verlenen.
Hoe ik mij voorbereid? Opvallend genoeg niet bij eigen leed.
Een mens kan zich dan onmogelijk focussen op techniek. Toen
mijn moeder overleed was ik een zwijgend hoopje ellende. Ik
kon niet eens een dankwoord uitspreken, laat staan de goden
vervloeken. Op dat soort momenten begrijp je ook echt de
noodzaak om een professional in te huren.
Trainen doe ik onder het motto 'wie het kleine niet eert'. Ik
stort mij graag op dagelijkse droevigheden rondom huis en
tuin. Melk over de datum, een buurjongen met een gat in zijn
knie. Vogelpoep op pasgewassen ramen. Ik grijp elk moment
aan om me in te leven in de onpeilbare droefenis van het
bestaan. Soms begrijpen mensen dat niet. Gisteren wilde ik
jammeren bij een arm vogeltje dat uit zijn nest was gevallen -
of geduwd, want de wereld is onvoorstelbaar hard. De buren
vroegen al na twee uur of het zachter mocht. Maar het gaat
juist om het uithoudingsvermogen. De exacte schorre resonan
tie. Of ik binnen verder wilde gaan, met de ramen gesloten.
Mensen zijn niet meer overtuigd van het nut van een klaag
vrouw. Ze ontkennen verlies, verstoppen de dood. Geen won
der dat we zo'n depressief volkje zijn.
Het is een hard bestaan. Merkwaardig, want er is leed genoeg
voorhanden. Iedereen komt aan de beurt. Maar vaklui krijgen
helaas niet meer het juiste respect. Misschien omdat ze zoveel
huilen op tv. Dat stompt af en dat merk ik direct aan het aan
tal boekingen.
Maar ach. Ik mag niet klagen.
Peter Urbanus DE GEZALFDE
Ook die ochtend was het flink raak op de oprit. Tientallen
baardmannen knielden zich nu al devoot in zijn richting,
zodra hij zich bij het voorkamerraam vertoonde. Hoewel ze
er woest uitzagen, en visioenen van zichzelf opblazende reli
gieuzen aanvankelijk voor zijn geestesoog verschenen, waren
