voeten, de buik en de tenen samen te trekken, de adamsappel
aan te raken met de rechterhand (de linkerhand telde niet) en
in een van zijn schouders te bijten, begeleid door een staccatis-
simo van knorren, kreunen en zuchten. Wanneer er mensen in
de buurt waren, camoufleerde hij de geluiden met korte kuch
jes, begeleid door een schaapachtig en verontschuldigend:
"*Kuch*, Koutje gevat zeker." De tics teisterden Seppe al jaren.
Meestal kwamen ze alleen, een enkele keer met z'n tweeën,
soms drie, vier of vijf tegelijk, in steeds wisselende samenstel
lingen. De laatste dagen waren ze er allemaal, verenigd in een
duivelse alliantie en gewapend tot op de tanden, 's Middags,
toen hij de berg op fietste, waar niemand hem kon zien of
horen, kwamen ze in volle hevigheid en gezamenlijkheid
op hem af, hetgeen er twee keer toe leidde dat hij van de weg
raakte: de eerste keer kwam hij tot stilstand tegen een paaltje,
de tweede keer schoot zijn linkervoet uit de toeclip op een stijl
gedeelte, waardoor hij viel en met zijn helm hard het asfalt
raakte. Daar bleef het gelukkig bij en Seppe volbracht de laatste
tien kilometer van de klim zonder problemen. En dat was een
prestatie, want de weg had op sommige stukken een stijgings
percentage van meer dan elf procent. Seppe was al tientallen
keren naar boven gereden, maar kreeg er nooit genoeg van. Zelf
hield hij het op erotiek. De berg als clitoris, als metafoor voor
het intiem van alle vrouwen van de wereld. Zijn berg. Zijn cli
toris. Zijn beklimming. Hij wist hoe hij het moest doen. Iedere
keer als hij de top bereikte, hoorde Seppe de berg kreunen.
Nee, nee, niet de wind, geen dierengeluiden, geen copulerend
stel in de bosjes. Het was de berg.
Zelfs een verzameling rotsen orgasmeert wanneer Seppe eraan komt.
Hij flikte het altijd! Zijn eigen intiem was zo hard als staal en
stond stijf naar boven gericht in de glans van zijn strakke mail
lot. Seppe bevrijdde hem en keek afwisselend naar de top en
naar de koude verstilling van het landschap, duizenden meters
onder hem. De Berg bewoog niet meer, haar feestje was ge
weest. Het was zijn beurt. De ijle lucht zorgde ervoor dat zijn
hoogtepunt bijna ondraaglijk werd. Seppe slaakte een lang
gerekte brul die uit de punten van zijn tenen leek te komen en
hem seconden lang het laatste restje adem benam. Zijn genot
spatte uiteen op het grijs gesteente en hij geraakte in een korte
roes die begon met de gelukzaligheid van het zojuist gepasseer-
