heb onderzocht waarom ik de buitenstaander was. Gewapend
met al mijn nieuwe kennis maakte ik de beginnersfout om
opnieuw het tweegesprek aan te gaan met de geliefden die zo
ongrijpbaar bleven in hun menselijkheid. Ze waren verder weg
dan ooit. Zelfreflectie paste niet in hun overlevingsstrategie en
kritiek was letterlijk uit den boze.
Had ik me daar neer bij kunnen leggen, was er kostbare tijd
bespaard. Maar ik was een neurotisch perpetuum mobile van
het onthechte kind.
Anamnese:
Mijn vader stierf op het voetbalveld toen hij zesendertig was.
Mijn moeder trok zich zover terug in haar verdriet dat ook zij,
na een jaar waarin ik haar nauwelijks te zien kreeg, dreigde
dood te gaan van verdriet. Pathologische rouw of 'rouwreactie'
is de naam van dit verschijnsel in de psychiatrie. Koude termen
voor iemand wiens hart er uit is gerukt. Toen ze terug kwam op
aarde kon ook ik weer verder met leven. En ik moest de liefde
veilig stellen.
'Haaks staan op' is het thema. Door mijzelf zo afhankelijk
te maken van het welzijn van anderen, vervreemdde ik van
mijzelf. Het cliché klopt: 'Hoe meer je naar de ander beweegt,
hoe verder weg je bij je 'zelf' raakt.' Ik ken de korte momenten
die Isherwood in het aanvangscitaat zo prachtig vastlegt. Ze
zijn prachtig en tegelijk vol schrijnende onmogelijke belofte.
Jan J.B. Kuipers LIJKENPIKKERIj
Hij zat in het chauffeurscafé achter een cola, Kamp Heidewel-
kom leek al een verwaaide nachtmerrie. In het kunststof van
het tafelblad ontwaarde Siebe Edens de donkere weerspiegeling
van zijn hoofd en schouders. De naar alle kanten uitstekende
pieken van zijn onwillige haar tekenden zich duidelijk af.
I Want To Hold Your Hand, zong de radio zacht. Een man in een
blauwe overall stapte binnen. "Een dooie langs de weg!" riep
hij tegen de figuur met het geplakte haar die achter de toog
broodjes smeerde. "Misschien twee kilometer terug! De politie
