"Je droomt weer," wordt er gegromd vanaf de onderste laag van
het stapelbed, "lulhannes."
Met slaperige, droeve ogen loert Ted eens over de bedrand.
Ondersteboven, oog in oog met zijn celgenoot. Rico lurkt aan
een blik perziken op sap. "Nonnenkutjes," sist hij Ted toe, met
het sap druipend van zijn kin. Dan richt hij zich weer op een
binnengesmokkeld pornoboekje waarin hij met een viltstift
snorretjes, draculatanden en ooglappen bijtekent. De geur van
het opgewarmde avondeten, dat 's middags geserveerd wordt,
vermengt zich al met de moeraslucht die dag en nacht opwelt
uit het brilloze rvs-toilet op cel.
Ted strekt zich weer uit op zijn matras. Graffiti-slogan, dertig
centimeter boven zijn gezicht, leest: De hel dat zijn de anderen.
Ted omhelst zijn knuffelbeer, draait op zijn buik en begraaft
dan zijn gezicht in zijn schuimrubberkussen. Hoopt dat hij
verder kan dromen.
Vanaf het plafond kijkt een kakkerlak op dit alles neer met
kraalogen die nooit knipperen.
Meindert Inderwisch ZELFDIAGNOSE
A few times in my life I've had absolute clarity when for a few brief
seconds silence drowns out the noise and I can feel, more than think
and things seem so sharp and the world seems so fresh, it's as
though it had all just come into existence. I can never make these
moments last. I cling to them but, like everything, they fade. I've
lived my life on these moments, they pull me back to the present and
I realize that everything is exactly the way it is meant to be."
(Uit A Single Man van Christopher Isherwood)
De belangrijke anderen in mijn leven zijn voor het grootste
deel onbereikbaar geweest. Mijn diepe verlangen tot hen door
te dringen is op de rotsen gestuit. Facades, blokkades, over-
levingsgedrag. Creatieve aanpassingen op karakterbepalende
kwetsuren bij hen zowel als bij mij, maakten het onmogelijk
om tot een bevredigende dialoog te komen.
Ik heb me tot de psychologie gewend, als een monnik gewerkt
om therapeut te worden terwijl ik tegelijk in therapie was. Ik
