Marcel Orie DE DODER VAN VLINDERS Met zijn doffe knoopogen staart Teddy naar de laatste stuip trekkingen van de Dagpauwoog, bewegingen zo subtiel dat slechts een getraind moordernaarsoog als het zijne ze kan be speuren. Het moordwapen is terzijde geworpen en rookt alleen in figuurlijke zin, aangezien het een waterpistool is, gevuld met tien jaar oude Armagnac. De glimlach van Teddy is met zorg vuldige steken opgenaaid, onveranderlijk, maar in zijn hart regent het. Zoals altijd na een klus voelt hij zich leeg, uitgehold van binnen. Mister Humpty D. is als opdrachtgever in zoverre betrouwbaar dat hij voor een regelmatige reeks doelwitten zorgt. Als het om het beschermen van zijn antieke serviesgoed gaat, is het opge zwollen heerschap uitzonderlijk intolerant. Trillingen zijn een faux pas op deze stoffige zolderkamers. Volgens de alom aan beden chaostheorie kan zelfs het klapwieken der vlinders tot luchtverplaatsingen leiden die een kettingreactie in gang zet ten. Bestaande haarscheurtjes zouden duidelijker worden etc. etc. Ach, natuurlijk is Humpty een bloeddorstig despoot die rück sichtslos zijn eigen paranoïde hersenspinsels ten uitvoer laat brengen. En Teddy is het werktuig dat hij daarvoor gebruikt. Ach, de gruwelen die aan deze knoopogen voorbij trokken. In de afgelopen dagen heeft Teddy een duo informatie-eekhoorns verjaagd dat een schoorsteen had gekraakt, door ze uit te roken met een partij overjarig Bengaals vuurwerk. Hij heeft een woel- muis die zich uitgaf voor de beroemde zevenslaper verdronken in zijn theepot. Een krokodil opengesneden om een ontvreem de wekker terug te halen. En, geheel volgens orders, heeft hij het karkas gevild, zodat er een paar schoenen van de afge stroopte huid gemaakt konden worden. Ja, gisteren nog heeft hij een marionet met gokschulden van zijn touwtjes ontdaan. "De volgende keer dat ik je op kom zoeken, zal het geluid van krakend hout de lucht vullen," heeft Teddy dichterlijk gedreigd, "bereid je dan maar voor op rond vliegende splinters!" Maar luisterden ze ooit nee, niet totdat het alweer veel te laat was. Een por door zijn matras laat Ted opschrikken.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2011 | | pagina 20