moment van plezier heb gelopen. Gisteren arriveerde ik bij de brug. Het slot hing er nog, maar was dicht geroest. Ik heb er een plaatselijke smid bijgehaald om het los te maken. Ik ben daarna uren blijven zitten, met het slot in mijn hand. De moei lijkste beslissing moest namelijk nog worden genomen: mee nemen of terughangen. En, wanneer ik voor het laatste zou kiezen, de sleutel in het ravijn gooien, zoals de Chinezen dat ook deden als garantie voor eeuwig huwelijksgeluk." De man nam de laatste slok van zijn thee, stond op en gaf me een hand. Hij zag de vragende blik in mijn ogen, glimlachte en liep naar de openstaande lift. Binnengekomen draaide hij zich om. "U mag raden." Op zijn gezicht stond nog steeds een glimlach. Breder dan zo-even. De liftdeuren gleden langzaam naar elkaar toe. In zijn rechterhand bungelde een koordje met een sleutel. De sleutel van zijn hotelkamer. ON 00

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2010 | | pagina 89