niets betekenden. Het eindresultaat was verrassend leesbaar. We vonden halverwege de brug een touwsegment dat nog leeg was. Ik klom 40 centimeter naar boven, rekte nog iets en bevestigde ons slot. Inscriptie gericht op het pad. Ik draaide de stalen beugel tot boven het gaatje, klikte, verwijderde de sleutel en toonde hem triomfantelijk aan mijn vrouw." "We besloten om de sleutel niet in het ravijn te gooien. De verkoper had ons met handen en voeten bezworen dat wél te doen, maar wij hadden een veel beter plan. Uitgebroed in liefde. Zo'n slotje aan een brug hangen is mooi, maar ook wel makkelijk. Het gaat erom wat je ermee wil doen. We maakten daarom een bizarre afspraak. Wanneer een van ons beiden het ooit in zijn hoofd zou halen om de ander te verlaten, moest deze te voet naar China reizen, het slot weer openmaken en het terugbrengen naar Nederland. Voor straf en eigenlijk onmo gelijk. Zeker omdat veel landen die op de route liggen, je niet eens zouden toelaten. Met omwegen erbij zou de tocht wel eens meer dan 10.000 kilometer kunnen worden. Niets kon ons nog scheiden. Dachten we." "In de weken daarna - we waren weer thuis en aan het werk - veranderde er iets. Op een of andere manier was er een spanning ontstaan die ik nog nooit op deze manier en zo intens had meegemaakt. We hadden ons in China een taak opgelegd die we niet konden waarmaken. Ik denk dat iedereen die een relatie aangaat of trouwt, dat vrij makkelijk doet omdat het niet zo moeilijk is om te scheiden. De dreiging van 9.000 kilometer lopen door onherbergzame en gevaarlijke gebieden deed onze relatie op slot en creëerde een verstikkend keurslijf. Naar mijn gevoel althans. Mijn vrouw snapte er niets van en vond dat de afspraak in China een grap had moeten blijven." "Haar rationele argumenten hadden geen invloed op het irra tionele besluit dat ik aan het nemen was. Binnen twee maan den was het afgelopen. Een scheiding was onvermijdelijk, maar ook de boetedoening daaraan voorafgaand. Voor mijn vrouw hoefde ook dat niet. De schat. Ik zag dat anders. Ik moest terug. Ik moest lijden. Dat was de afspraak en zo zou het gaan. Ik heb uiteindelijk 323 dagen gelopen. Alles bij elkaar inderdaad meer dan 10.000 kilometer. Een gruwelijke tocht die ik zonder één

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2010 | | pagina 88