dagen der dagen. Probeer toch maar je hersens erbij te houden,
zegt de veiligheidsmedewerker in mijn hoofd. Ik zoek dan ook
onmiddellijk het bord met de vertrektijden op en laat me niet
afleiden door afgronddiepe decolletés.
Richting Zierikzee. We passeren de volle akkers van juni. En
daarna een aalscholver op een paal. Een gladgeschuurde kreek
waar ik de naam niet van weet. Vervolgens een groene Esso-
shop, bloeiende aardappelvelden, rookpluimen. Ik heb de in
druk dat de aardappelvelden tegenwoordig weelderiger in bloei
staan dan vroeger. Windmolens - vandaag ergeren ze me niet.
Vandaag mogen ze er staan. Fietsers met valhelmen, oké. Niets
kan deze dag bederven. Geplastificeerde pakken stro, oké.
Onzichtbare koeien. Dat blijft jammer.
En dan de Zeelandbrug over. Vanuit het busraampje gezien
ontbreekt de brugleuning. Hier is het water minder glad. Helle
schittering en verschillende kleurvlakken van uitgesproken
zilver tot blauw en van bijna kleurloos tot groen. Onbestemd
van kleur is ook het silhouet van de kust schuin in de verte
voor me, maar Zierikzee ligt er wel gekleurd bij. De Dikke Toren
domineert, daar hebben we een afspraak.
Ik stap uit bij het busstation. Everarts verwelkomt me en neemt
me mee naar het Maritiem Museum dat tijdens ons vorige
bezoek gesloten was. Onze eerste gang is omhoog naar de
Eskimo van Zierikzee (Leskimo de Zieriquezee). Victor Hugo trof
hem aan in het stadhuis, maar inmiddels is hij naar deze antie
ke ruimte gepeddeld, en daarna heeft men hem in een glazen
kast laten afmeren. Ten tijde van het bezoek van Hugo had hij
nog een roeispaan in handen, maar die ligt nu naast de kajak.
Zowel de kajak als de eskimo zijn met zeehondenhuid bedekt.
Zijn hoofd lijkt nog het meest op dat van een hottentotten-
hoofdman. (Hoe voel je je? Als een neger op de Noordpool!)
Onlangs laaide er een discussie op over mogelijke teruggave
van de eskimo aan het land van herkomst. Want er zouden
zich mogelijk menselijke resten in de pop bevinden. Maar na
grondig onderzoek is vast komen te staan dat daar geen sprake
van is. De pop is opgevuld met stro. Als de schuldbeladen
antropologische discussie uitgewoed is, moet waarschijnlijk
zelfs het stro terug. (Er komt ook nog een tijd dat we onze