Om alleen te zijn
met mijn gedachten over zelfmoord
geeft me altijd zo'n goed gevoel.
't Is gezellig en
dus blijf ik knus binnen vanavond
met beide knieën op de bank.
De teevee praat wel
maar weet je: je luistert er niet naar.
Dat krijg je als je te lang leeft.
Peinzend schat ik in
hoeveel verdriet ze zullen hebben
om mij, hun wanhoop en hun spijt.
Hadden ze maar meer
om mij gegeven, maar meer gezegd.
Dan had ik dit niet uitgedacht.
Vanavond is het net
alsof ik mijn levensfoto's pak
en ze even langs mijn duim haal.
Drup arsenicum
in de thee, zet de gaskachel hoger
en zak dan langzaam weg in slaap.
Zal ik ontwaken?
Ik heb m'n handen vol aan mijzelf.
Kijk, zo mooi kan het leven zijn.