Om alleen te zijn met mijn gedachten over zelfmoord geeft me altijd zo'n goed gevoel. 't Is gezellig en dus blijf ik knus binnen vanavond met beide knieën op de bank. De teevee praat wel maar weet je: je luistert er niet naar. Dat krijg je als je te lang leeft. Peinzend schat ik in hoeveel verdriet ze zullen hebben om mij, hun wanhoop en hun spijt. Hadden ze maar meer om mij gegeven, maar meer gezegd. Dan had ik dit niet uitgedacht. Vanavond is het net alsof ik mijn levensfoto's pak en ze even langs mijn duim haal. Drup arsenicum in de thee, zet de gaskachel hoger en zak dan langzaam weg in slaap. Zal ik ontwaken? Ik heb m'n handen vol aan mijzelf. Kijk, zo mooi kan het leven zijn.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2010 | | pagina 11