Moorcock over neofilie
Moorcock bespreekt The Neophiliacs: Revolution in English Life
in the Fifties and Sixties. Auteur Christopher Booker gaat in dit
boek in op neophiles, mensen die worden aangetrokken door
nieuwigheid en verandering. Robert Anton Wilson heeft de
term grotere bekendheid gegeven.
Moorcock verwijt Booker een 'nonsense organiser van de ge
schiedenis te zijn, iemand die dwangmatig patronen zoekt om
een evenwicht met zijn omgeving tot stand te brengen, en die
vervolgens die patronen aan de wereld probeert op te dringen -
iets wat veel nazi's ook deden, zoals Moorcock fijntjes opmerkt.
Neofilie komt me bekend voor en ik denk dat ik weet wat ik her
ken - er is een bepaald soort schrijver die zo vurig het idee haat
dat het menselijk bestaan mysteries kent dat hij die mysteries
ontkent... en in plaats daarvan zijn eigen versie van orde (of,
strikt gesproken, netheid) probeert op te dringen aan een behoor
lijk ingewikkelde wereld. Dit soort boeken verschijnt overal van
daan dit seizoen, en ze verontrusten me net zoals de blijkbaar
aanzwellende aantallen Scientology-aanhangers me verontrusten,
evenals het verschijnen in het straatbeeld van Hare Krishna-
boeddhisten en andere cultussen, het aantal bladen dat zich ver
laagt tot het publiceren van de meest walgelijke apocriefe en apo
calyptische onzin, en de manier waarop belachelijke quasiweten-
schappelijke theorieën zoals die van Desmond Morris serieus wor
den genomen door grote delen van de gemeenschap.
Omdat onze samenleving zo ingewikkeld is geworden, geven veel
mensen er de voorkeur aan om over de vooi- en nadelen van dc
eenvoudige antwoorden te debatteren in plaats van zichzelf bezig
te houden met het ontdekken van informatie die ze zou helpen
om het hoofd te bieden aan de inherente problemen van de
samenleving die we hebben geschapen.
Moorcock heeft Ballards en Sladeks bijdragen gelezen voor hij
zijn afsluitende artikel schreef, en legt zijn visie neer op een
stuk van de puzzel in die artikelen, de vraag waarom de 'half
opgeleiden' waar Ballard over sneert zich aangetrokken voelen
tot de geschriften, media-optredens en drogredenen van deze
wereldverklaarders. Ballard heeft het over informatie die men
sen dreigt te verdrinken; Moorcock over de reactie van diezelf-
