Aimé rijdt. Gisteravond heeft hij ook gewerkt. De avond samen
vattend was het een saaie dienst. Een vuurtje hier het illegaal
afsteken van Belgisch vuurwerk en een openbare dronken
schap. Een moslim, grijnst Aimé. De laatste tijd zijn moslims
ook aan de drank. In cafés zie je ze zelden. Ze drinken thuis.
Nadat ze hun vrouw geslagen hebben vind je ze op straat.
David lacht niet. Hij houdt niet van moslimgrapjes. Aimé voelt
de stilte bij zijn maat en voegt er gehaast 'geintje' aan toe. Aimé
heeft de moslim betrapt in Teroren. Hij waggelde tegen een
geparkeerde auto aan, waarop Aimé hem had klemgereden.
Gevraagd naar zijn papieren bleek dat hij deze niet bij zich had.
Nou! Dan neem je hem mee naar bureau voor een nachtje
logeren.
"Zitten ze toch te schreeuwen dat ze moeten pissen! Dan kun
nen ze ineens wel Nederlands praten."
"Heb je de officier van dienst nog in kennis gesteld?"
om één uur in de nacht voor een dronken moslim? Ik kijk
wel uit. Ouwehand had dienst. Die ken je nog wel zeker? Nee,
de dagdienst heeft de moslim om acht uur weer op straat gezet.
Geen papierwerk. Geen ontbijt. Moet je niet te veel werk aan
vuil maken."
Aimé geeft gas. Op doorgaande wegen rijdt Aimé net zo lang
hard tot er rode achterlichten opdoemen. De teller gaat naar de
honderdzestig. In de verte rijdt een auto. Aimé nadert en kraait:
"Een Belg!" Ze gaan op tien meter afstand van de auto zitten.
Eens kijken waar we naar toe gaan. De rode letters en cijfers
van het witte nummerbord worden ingetoetst op de laptop in
het dashboardkastje. Aimé wacht ongeduldig op de uitslag.
David kijkt goedkeurend zijn kant op. Alles groen. Geen eerder
gepleegd delict... geen openstaande boetes.
"Niks? geen strafblad?" roept Aimé teleurgesteld. "Laten we
hem aanhouden. Die komt rechtstreeks uit de coffeeshop, zeker
weten aanhouden?"
David denkt aan Susan. Dat hij gelukkig geen kinderen heeft
uit zijn vorig huwelijk. Zijn ex bracht wel kinderen mee uit een
eerder huwelijk. Wat zit de wereld idioot in elkaar. Met haar
