Toekomstige rampen en andere dingen
om je op te verheugen
Ik baan me een weg door aangespoeld afval van gezonken schepen,
vergeten rampen en verbleekt speelgoed en sta stil op de scheiding
van water en strand.
Om mij heen gaat de zee te keer. Ik schreeuw:
Waarom verwoest je ons niet meteen?
Waarom wachten om onze huizen in te gaan, onze kinderen te verdrinken,
onze bezittingen weg te spoelen en ons brodeloos te maken.
Waarom in godsnaam moeten wij misselijk van angst
jouw nukken en grillen ondergaan tot ons niets meer rest
dan onze eigen naaktheid? Wat hebben wij misdaan?
De zee schudt hooghartig haar flanken en fluistert: Verwoesten is formeel.
