hemden scheiden een verkwikkende geur af van jasmijn. Zijn diep
donkerbruine ogen lachen en hij weet humoreske situaties als een
geboren acteur te accentueren. Ook de persoon in kwestie kan daar
hartelijk om lachen. Ibrahim is ronduit een prachtige jongeman van
rond de twintig jaar, zonder paspoort, die meisjes van veertien tot
Dames ver in de veertig in verrukking brengt. Zijn van nature op
rechte inborst geeft hem de juiste naïeve status, wat hem onweer
staanbaar maakt voor vrouwen. Ibrahim is dé partij voor overspelige
Dames en is zich daar ogenschijnlijk niet van bewusteen gesloten
oester, zwaar van paarlemoer, die glanzend op de zeebodem rust.
Ook deze avond sporen zijn vrienden Ibrahim hartstochtelijk aan
iets te vertellen over de bizarre omgeving waarin hij werkt, maar
Ibrahim blijft naar de grond kijken. Zijn ogen staan dof. Schielijk
drinkt hij zijn glas thee leeg en laat zijn vrienden in verbijstering
achter.
's Avonds weent hij gesmoord onder zijn lakens. De kleintjes wil
hij niet verontrusten. Zijn Vader heeft hij al minstens vier weken
niet gesproken. De volgende morgen staat hij op met tegenzin. Het
busje heeft op hem staan wachten. Zijn schoenen zijn slecht ge
poetst.
kom nou, dit is geen cappuccino, lompe Berber met je uitge
streken smoelwerk! Neem het maar weer mee. Dit is een expresso
met wat melk erin. Moet ik 'm dan zelf maken?" Bella's ogen spugen
spot uit. De man achter de toog van de afhaalbalie in het zwembad
neemt de publieke schrobbering voor lief. Hij kent dit soort Dames
uit Italia heeft er veel zien komen en veel zien gaan. Vroeger, toen
hij als nijver knaapje kwam kijken in de horeca raakte hij nog onder
de indruk van die pronte, bruin geoliede borsten die gepronon
ceerde tepels dat wild, blond opgestoken haar en die sterk aan
gezette make-up. Zo'n vrouw beroerde zijn gemoed. Deed zijn lid
stampen en knechtte zijn ziel. Zulke vrouwen kende hij niet. Zij
waren de exhibitionistische nimfen van Overzee, waar slecht van
werd gesproken naar wie iedereen nieuwsgierig was. Waarin een
ieder wilde knijpen. Het waren vrouwen die op pakjes sigaretten
stonden afgebeeld, op de houders van ballpointpennen of die je in
de koffiehuizen wel eens op T.V. zag verschijnen. Wanneer je zo'n
vrouw dan van dichtbij kon ruiken, dan raakte je opgewonden en
dus kwetsbaar voor haar verbale geweld. Veel oudere collega's waren
er in die tijd nog niet. De toeristenindustrie had Tunesië net ont-
38
