eigen, schemerige hoofd. Daarachter mogelijk de ontroostbare zweem van een plaatstalen kapsel, of de smartelijke klep aan een baseball cap. Spiegels van duisternis. Maar 's avonds laat, als we zuidwaarts opstomen in de Labrador Zee, ligt achter ons die melkachtige baan over de noordelijke einder waarvan de zwakke luminescentie, getuige het volkomen zwart van oceaan en hemel, onmiskenbaar voortkomt uit zichzelf. 28

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2004 | | pagina 28