Vroeger had-ie een kantoor full of'em zegt-ie, dames die rookten dus.
Ze zijn er allemaal door acupunctuur vanaf gekomen, en hij heeft het
betaald.
"Each and everyone, except myself."
Hij kijkt naar mijn boek.
"Dostojewski," zegt-ie.
"Yeah, Dostojewski."
"Never heard of 'm. Must be a good writer."
De titel: Boze geesten.
Steeds moet de klok een uur terug en zij, de oude Amerikanen, zijn
het eerste om gretig hun wijzers naar de verkeerde kant te draaien.
Een uur terug is een uur gewonnen.
De man met de baseball cap en anderen van zijn soort - het lijken
er nu toch minder - hangen de volgende ochtend over de reling en
staren naar een walvis, een spuiter tegen de melkgrijze contouren
van de IJslandse kust: onbereikbare fontein van de eeuwige jeugd.
Groenland wordt groen. "Vijfendertig jaar geleden was hier nog
geen vegetatie," zegt iemand, "en over vijfentwintig jaar staan hier
bomen, let op mijn woorden."
'Groenland' is een leugen van een millennium oud, verzonnen door
de verbannen moordenaar Erik de Rode om IJslandse kolonisten mee
te krijgen naar dit oord voorbij alles. Maar de Prins Christian Sund is
vandaag mooier dan voor mogelijk is gehouden, "de laatste tien jaar
zijn de omstandigheden niet zo gunstig geweest," weet de scheeps-
omroep.
Drie nonnen - of nomen - op de rug gezien, hoofd en schouders ver
huld door de degelijk zwartrode ruit van de scheepsplaids. Hun blik
zal gericht zijn op enkele gekleurde blokjes aan de voet van zeer
barse, onwaarschijnlijke hellingen: dat moet de jagers- en vissers
nederzetting Aapilattoq zijn, een in de barre woestenij gesitueerd
mespuntje mensdom, met als enige fysieke verbinding met de rest
van de soort een kleine veerboot. Het gehucht lijkt echter verlaten,
geen bootje voor de oever. Toch meen ik even later een paar kinde
ren langs de waterkant te zien rennen, opgewonden door het onge
rijmde schouwspel van ons plezierschip.
"Er komen steeds meer van die schepen langsdit jaar wel drie.
"Ze zeggen dat dit iets betekent.
26
