Daar hebben we tenslotte voor betaald. De chauffeur zet de auto
een klein stukje verder en laat de motor lopen. Wat gaan we doen?
Eerst die bloedhete thee op drinken? Kom nou! Dat kan nog wel
even duren. Dan wijst de chauffeur naar zijn hoofd en maakt met
zijn gevouwen handen een slaapgebaar. Wat krijgen we nou! sla
pen? Er opent zich een deur naast de ingang van het kantoortje van
het benzinestation. Een Tunesische jongen, juist ontwaakt uit zijn
middagslaapje, doet de achterdeur open en vraagt mijn vrouw uit te
stappen, zodat hij op het stoeltje kan zitten in de bagageruimte. Nu
zitten we tussen twee Arabische jongemannen, die onophoudelijk
over onze hoofden heen kletsen. Over wat? Hun zware keelklanken
roffelen door de auto. Het tempo wisselt. Zijn ze het niet eens met
elkaar? Wordt er een plan gesmeed, een percentage van de kidnap-
pingprijs bedongen? Wat gebeurt hier? Hoe heet dit dorp? Vanaf een
balkon kijkt een oudere dame op ons neer. Moet ik haar hulp vra
gen? Is zij ons laatste contact met de buitenwereld voordat we de
duisternis in worden gesleurd? Dan trekt de auto hortend en stotend
op. Komt door zijn sandalen, daar moet je ook geen auto mee rijden,
bedenk ik mij nog. Vreemd dat je in zo'n situatie je dat soort details
realiseert. We rijden een stukje rechtdoor om dan links af te slaan.
Binnen vijftig meter belanden we in Beiroet of een kaalgeslagen
wijk in de Gazastrook. Overal gehavende auto's langs de kant van de
weg. Kinderen spelen tussen de kippen en de schapen. Het vuil -
vooral plastic tasjes - ligt hoog opgetast tegen de slordig gemetselde
kastanjebruine binnenmuren. Enkele meters zijn ruwweg bezet. Het
meeste is haastig gemetseld. Voegen als room tussen Tompoezen.
Betonijzers schieten als jonge enten uit de muren. De auto stopt. Uit
een werkplaats schieten twee jongens naar buiten. Kijken in de auto
naar de buit? En maken dan een geanimeerd praatje met onze
chauffeur. Een routineklusje? Zijn wij de zoveelste vracht die naar
een doodlopend steegje wordt gereden en daar wordt ontdaan van
alles wat van waarde is. Als ze maar van me kinderen afblijven. Ach
ter elke deur of raam zie ik een Hezbollah-masker verschijnen. Hoe
zou Terry Waits zich hebben gevoeld, voordat hij al die jaren werd
opgesloten. Je kan het niet geloven dat het je overkomt. Maar het
kan gebeuren nu, of zo dadelijk. Hier of om de hoek achter die
zware houten deuren? Die mevrouw zojuist op het balkon is de sleu
tel tot de oplossing van onze mysterieuze verdwijning. Oh mevrouw,
herinner ons onze meiskes met hun blonde haren. Zag U de angst
niet in mijn ogen heb ik U geen teken gegeven?
15
