BALLUSTRADA OPTIMA FORMA Minor De bekende dichter maakte een fragiele indruk. Was het zijn ouderdom of zijn roem die hem enigszins afzonderde van de rest van het gezelschap? Pas toen hij het podium beklom manifesteerde zich zijn overtuigingskracht. De woorden kwamen scherp en jeugdig uit zijn mond. Hij was plotseling net zo lenig als zijn taal, zijn poëzie. Hij maakte grapjes, imiteerde een verdomde Schot en gaf ons toehoorders en passant een lesje in het schrijven van poëzie. De essentie van het ambacht toonde hij ons. Na zijn voordracht keerde hij terug naar de onzekerheid van ouderdom en een onbekende omgeving. Opnieuw miste hij wat ooit vanzelfsprekend was geweest. Een tekort dat hij zo treffend in die ene, overbekende regel verwoord had. Wie of wat er tegenwoordig ook ontbreken mag in een magazine, show of presentatie, niet de kok, niet de spijzen. Dus staarden wij tijdens de uitreiking van de Zeeuwse boekenprijs in een hoofdstedelijke zaal naar kaken en glazen, naar vette lippen en zwoegende magen. Niet de schrijvers aten, maar de juryleden. Het was een wonder dat niet een van de juryleden of de kok de prijs voor de Zeeuwse letteren won. Wat verder opviel was de afwezigheid van een prijs tijdens de prijsuitreiking. (Opmerking van een vooraanstaand dichter: Ik ben blij dat ik deze prijs niet heb gekregen. Stel je voor dat er straks ergens een prijs van 100.000 euro te verdienen valt en dat ze dan zeggen: 'Geef hem maar niet aan hem, hij heeft de Zeeuwse boekenprijs al gewonnen.') Na afloop was er een kalender zo groot als een voordeur. Op alle bladen stonden meisjes, Zeeuwse meisjes natuurlijk, want ze zagen er erg degelijk uit. 7

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2004 | | pagina 7