Via de radio volgde ik de nationale herdenking van de Ramp terwijl
de sneeuw gestaag droger en intensiever werd. De weg naar het veer
in Vlissingen begon behoorlijk wit te worden en autorijden werd
steeds lastiger. Zo 1 februari niet in het water dreigde te vallen dan
toch in ieder geval in de sneeuw. Langzamerhand begon ik te vrezen
voor het bezoekersaantal in Sluis. Ondanks de sneeuwstorm arriveer
den we volgens afspraak een half uur voordat de opening in de
Raadskelder zou beginnen. Op de leestafel kreeg het Kees Francke-
nummer van Ballustrada (jaargang 16, 2002, nr. 3/4) een plekje naast
het Liber Amicorum dat Kees' Amerikaanse mailart-vriendin Darlene
Altschul in een oplaag van honderd had vervaardigd voor de aan
wezigen. De 'plant die je geen water hoeft te geven' plaatste ik op
een sokkel en ik verbaasde me over de afwezigheid van de 'Systeem
oplossing'. De drukdoende zus van Kees had geen afdoende ant
woord op het ontbreken van het concours-hippiquerige kunstwerk
en verwees me naar de vrienden die hadden geassisteerd bij het leeg
ruimen van Kees' woning in Aardenburg. Duidelijkheid kwam er
niet, maar het laatste spoor leidde naar de stoep voor het huis waar
het grofvuil zou worden opgehaald. De 'Systeemoplossing' was ver
dwenen en onbedoeld kreeg de maker alsnog zijn zin. Nadat het
kunstwerk voor een tentoonstelling in galerie Galerij in Zierikzee
heen en weer had gereisd vond Kees het welletjes. Het stond buiten
tegen de gevel en had wat hem betrof de laatste reis gemaakt. Niet
lang voor het volledig verdwijnen van de vrolijke balkjes was het
kunstwerk al niet meer compleet. Eén van de vrienden had er enkele
proportioneel verzaagd en er zo voor gezorgd dat ze Kees begeleid
den op zijn laatste tocht. Nu was de 'Systeemoplossing' dus geheel in
het niets opgegaan.
Ik dacht terug aan de begrafenis. De Zeeuwse mailarters Ko, Jan en ik
plaatsten een advertentie in de Provinciale Courant en dat leidde bij
sommigen tot misverstanden vanwege de vermelding The Eternal
Network. Later had de Francke-genealogiespecialist via een familielid
de uitgeknipte rouwadvertentie ontvangen en hij vreesde nu dat
Kees was overleden. Aangezien Kees niet was getrouwd en geen
kinderen had kon achter zijn naam definitief een punt gezet. Ik
dacht ook terug aan de toespraak van Peter Küstermann die in een
Duits postbode-uniform zei te spreken namens dé Mailartists. Op de
begrafenis sprak Paul van Soest Kees toe op een manier die hij, zoals
ik later vermoedde, ook in gedachten had voor de opening van de
22
