Maison d'Art Kaki Gaia-Dada 't Is zaterdagavond. Halleluja! maak mij op voor mijn wekelijkse uitje naar Maison d'Art. Zink af naar ontspanning en schik mij naar mijn dwingende inborst. Kom daar nu drie jaar, elke zaterdagavond. De eerste maanden begroette ik Virago tegen zeven uur in de vooravond. Nu ga ik meestal pas tegen elven de deur uit. Mijn eerste kennismaking met Madam I. en haar etablissement was beroepshalve als journalist bij dagblad Het Woord. Alle openingen van horecazaken die een vermelding verdienen in de streekkrant waren voor mij. Fotootje, plus een gelikt artikeltje en hopla, nieuws! Maison d'Art echter maakte een verpietterende indruk op mij. Het kostte mij mijn baan én schonk mij mijn huidige status als free lance journalist. Op de schoorsteenmantel staat de oorkonde die ik ontving van de Stichting promotie cultuur Vlaanderen naar aanleiding van mijn lyrische verslaggeving over Maison d'Art. Dat obligate werkbezoek staat mij nog helder voor de geest: Het pand staat op een driesprong, op de grens van Zeeuws-Vlaande ren en België, tussen de driehoek Westdorpe, Zuiddorpe en Overslag. Omringd door akkers, stoeterijen ondiepe sloten, 'n kreek en rijen geamputeerde Knotwilgen. 't Is koud die middag, ik sluit de auto af. Vlagen motregen teisteren mijn wangen en handen. Een mens maakt gebaren die passen bij het weer. Ik maak alle gebaren die passen bij deze zondagmiddag. Juist voordat ik de voordeur van Maison d'Art nader wordt deze uitnodi gend opengezwaaid door een gestalte die ik nauwelijks weet te plaat sen dan in Berlijn '32 Jazz en Cabaret. Geen Muur te bekennen. Het is opvallend druk binnen. Maar goed, dat is gebruikelijk bij openingen. Nichten, neven zusjes en vriendjes zijn altijd wel te porren voor een gratis hapje en drankje. Routineus spreek ik een meneer aan. Hij heeft de kop van Einstein, handen van Matisse en hij lijkt mij zinnelijk van natuur. Of hij weet waar de uitbater is, en hij verwijst mij naar een wenteltrap. Daar zit ze dan: Madam I. Zij zit op haar zwaar eikenhouten bureau, benen gekuist over elkaar geslagen. Rode sportschoenen zijn losjes geknoopt. Zij draagt een zwart zijden pantalon, heeft steil zwart haar, draagt een brilletje zonder montuur en maakt aanstalten naar beneden te gaan om de opening aan te kondigen, ik stel mij voor en vraag haar om wat documentatie. 28

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2002 | | pagina 28