doen. Ik maak gedichten met beelden en gedachten waarin iedereen
zich kan herkennen en dat is nu juist de kunst. Ik heb ooit in een
gedicht de kleur beschreven van mijn moeders ogen en eigenlijk is
dat niet goed. Dat zou ik nu niet meer doen, dan kun je als dichter
dat universele beeld verstoren."
Hij dicht in klassieke versvormen. Sonnetten, rondelen en kwatrij
nen, om er maar een paar uit te lichten. Die vormen, waarin het aan
tal regels en het metrum van een gedicht zijn gedicteerd, hebben een
belangrijke functie voor Rawie.
"De vorm reikt je als dichter mogelijkheden aan die je niet van te
voren had bedacht. En de concentratie die de vorm je opdringt leidt
tot nieuwe vondsten. Daarbij zorgt de vorm er - heel belangrijk -
ook voor dat het gedicht strak blijft. Op deze wijze gemaakte poëzie
brengt orde in de chaos die het leven is."
De dichter is een veelgevraagd man bij literaire bijeenkomsten en
andere kunstzinnige evenementen. Zijn publiek wordt door critici
wel geringschattend omschreven als een club van jongbejaarde
dames met grijze permanenten. "Onzin," zegt Rawie, "er zit allerlei
slag tussen. Jong en oud. Man en vrouw. Of ik nu in de provincie
kom of in de Randstad, dat maakt niet veel uit."
En wanneer komt er weer een nieuwe bundel? Literair Nederland ziet
er naar uit. Maar de dichter staat niet bekend als een veelschrijver,
eerder het tegendeel. Rawie zegt er niet veel over. "Ach, wat komt,
dat komt. Mijn hoofd moet er naar staan. Dat klinkt lullig, maar zo
is het wel. En soms denk ik dat ik alles al geschreven heb. Dat er nu
niets meer rest. Het is ook de vraag of ik het niveau dat ik heb kan
houden."
Zijn vriend Driek van Wissen heeft eens over Rawie opgemerkt:
"Misschien zal hij nooit meer een gedicht schrijven, maar hij zal
altijd dichter blijven."
Muziek, dat is belangrijk voor een dichter als Rawie. "Muziek is bijna
alles, zou ik willen zeggen. Zonder dat gaat het niet. Brahms en
Schubert, dat is mijn muziek. Maar ik kies ook wel eens wat anders,
hoewel ik altijd alleen klassieke muziek beluister."
Eens was dat anders. Rawie was in zijn jonge jaren een fan van Bob
Dylan. "In het provinciegat waar ik woonde gold het als een teken
54
