zoldertje voor de minste van haar klerken, die daar decenniënlang
lijsten invulde en de post verwerkte, omgeven door ruwe houten
rekken waarop in gelid de talloze ordners met roestende scharnieren,
een ietwat gepresseerd briefje aan, gedateerd 29-3-77:
Geachte Heer,
Hierbij 'Komende tot leven' retour, vanwege beschadigde eerste
30 bladzijden.
Gelieve dit exemplaar te remplaceren.
Bij voorbaat dank.
Hoogachtend,
S. de Mare
Een in het cyclische verstrikte, een reciproque fanaat die zijn heil
verwachtte van het terug en weerom en wie ik dus onmiddellijk een
briefkaart zond met daarop exact hetzelfde verzoek dat hij (of zij?)
destijds had gedaan aan de intussen voormalige drukkerij die ik nu
ferm als afzender vermeldde.
Nauwelijks aan tafel, zat kapitein Degrammatikos de Amerikaanse
rol in Kosovo al vakkundig te ontleden en aansluitend van tafel te
vegen, met een gemak en zelfverzekerdheid die men alleen kon
bewonderen. Bovendien had hij gelijk. Anderzijds was hij ontegen
zeglijk een praalhans, een luid kukelekuënde haan. Hij pikte onder
zijn betoog nu en dan verstrooid in zijn vruchtensalade en bepotel-
de met zijn andere hand ongegeneerd de Britse hostess die links
naast hem mocht zitten, welke verkenningen zij zich statusgeil liet
welgevallen - maar misschien was de gezagvoerder hier de belaagde,
met al zijn strepen slaafs rondzwierend in de oestrische draaikolk,
wegzinkend als Arthur Gordon Pym tijdens die andere, naar een
ondubbelzinniger afgrond voerende reis. Maar toen waren we een
dik uur verder, stond de tweede zitting bij wijze van spreken al voor
de deur en had ik al verteld van de pontonsteiger in de haven van
Port Said, die nog dezelfde was als, of in elk geval identiek aan die uit
de jaren dertig die ik op een foto had aanschouwd en waarover ik
een dikke zestig jaar later zelf had gelopen in een stoet schipwaarts
kerende passagiers. Wegens het door deze drukte veroorzaakte cake-
23
