gen of genietingen te buiten ging. Een zeer bevaren passagier was
hij, van wie de ontelbare ervaringen leken te zijn afgegleden als
water van een regenjas. Hoewel aan zijn geheugen niets schortte,
want zonder mankeren wist hij de exacte temperaturen te melden
van die hete dagen in Sevilla, die lang vervlogen zomer toen ze met
een klein scheepje de rivier waren opgevaren, aan wal waren gestapt
en meteen weer terug aan boord, want niet te harden enzovoort,
's Avonds laat tekenden de respectievelijk pycnische en leptosome
silhouetten van Bakker en Riet zich af in het geelblauwe licht van de
Bridge Bar, en hoorde je zonder pauze zijn harde, opvallend mono
tone stem, orerend over de zich oneindig naar alle zijden vertakken
de details van het hier en nu: bij welke temperatuur het raadzaam is
een vestje te halen, de aard van zolen, al of niet gelukkig gekozen
etenstijden, windrichtingen en de bekwaamheid der tafelstewards;
dat alles met een dringende, naar het panische neigende ondertoon
van diepste zorg om de echtgenote, wier langstelig profiel buiten de
gloed van zijn nabijheid geen overlevingskans of zelfs bestaansrecht
leek te hebben. Als uitgebluste geboren, een kwetsbare was ze, met
als enig baken de heer Bakker, met wie ze een gaandeweg trager,
stiller levensavond tegemoet ging in de holle, elk jaar uitgestrekter
lijkende gewelven van - nou ja, de bakkerij vermoedelijk?
Een andere liefhebberij van mij: het rondzwalken in verlaten ge
bouwen, waarvan ramen kapot zijn en de toegang door anderen is
geforceerd; daar de geuren opsnuiven, luisteren naar het kraken en
piepen van het artritisch gebint en natuurlijk nu en dan bukken om
een verloren document op te rapen, liefst een verouderde antwoord
kaart, deze vervolgens nauwgezet in te vullen en te versturen naar
een adres dat als het even kan niet meer bestaat. Het verdient hierbij
de voorkeur de afzender in het vage te laten, zodat de post de kaart
niet kan retourneren. Dat zou slechts een zinloos boemerangeffect
opleveren. Het is uiteraard de bedoeling dat de kaart een reis onder
neemt waarvan de bestemming zich ver achter de horizon, letterlijk
aan gene zijde bevindt. De Huichol steken tijdens hun pelgrimages
naar de peyotl-woestenij hier of daar nog steeds fraai versierde pijlen
in de grond, bij wijze van gebed van niet aanwezige verwanten aan
de oud-Mexicaanse goden daarboven. Maar ze nemen niet eens de
moeite de pijlen daadwerkelijk in de lucht te schieten vernam ik, ze
zijn immers niet gek.
Zo trof ik in een opgeheven Zeeuwse drukkerij op een afgeschoten
22
