Avond in Ramallah Cees Maas Weet je nog die nacht met duizend sterren in Jeruzalem? We zaten in de heuvels aan de rand van de oude stad. We keken neer op de eeuwenoude muren, de dikke honingkleurige stenen. Een levend sprookje was het. Bethlemen lag achter ons, we hoefden ons maar om te draaien om de witte huizen te zien, geplakt tegen een berg. Schapen struikelden door de steenvelden. Nee, de herder ontbrak niet. Een hond blafte. Over de heuvels gleed bijna hoorbaar een warme wind. En we roken onbekende bloemen. Jij zei dat sterren op halogeenlampjes leken. En toen we daar zo stil zaten te staren, knalde de gitaar van Eric Clapton de avond in stukken. Een live concert in de oude stad, lazen we later in de Jerusalem Post. Het geluid van de gitaar klonk als een reusachtige kettingzaag die alles van dat moment wegvaagde. Alleen het beeld bleef. Een reusachtige kettingzaag, maar dan prachtig. In my white room with black curtains. Wow. Die avond hebben we gehuild in de heuvels van Jeruzalem. Ramallah is heel anders dan Jeruzalem, weet je. Het voelt ook anders. Niet dat ik erin mag, want er rijden tanks door Nahda Street en mensen voeren er oorlog. Het gaat om macht, bezit en haat, dus je begrijpt het wel. Geen sterren en geen sprookje. Ik wacht al bijna een uur aan de rand van een buitenwijk. Witte flats van drie verdie pingen, een garage met een rode mercedes voor de poort en een onwaarschijnlijk zwarte asfaltweg. Een kind speelt met een lege plastic zak. Telkens wanneer de wind de zak opbolt laat het meisje het los en geeft kreetjes als de zak een eindje omhoog vliegt. Een verlegen militair met lichtblauwe ogen, een jongen nog, heeft onze passen meegenomen naar een golfplatenkantoortje. We mogen de stad niet in. De stad is aangeschoten en ziet er vanaf hier ook uitgewoond uit, maar eens noemden ze Ramallah de Bruid van Palestina. Vergeet dat niet. Slechts tien mijl noordelijk van Jeruzalem op een kleine 900 meter boven de zee werden de karavanen gastvrij onthaald. Het cul turele leven, de keuken en de buikdanseressen waren beroemd, van Tripoli tot Istanbul. Ramallah is niet niks, weet je. Van hier hoor je de tanks op het hoofdkwartier van Arafat schieten. Een tank geeft altijd twee klappen, een doffe en dan heel snel erna 39

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2002 | | pagina 39