kilometer verderop tegenover de kerncentrale. Kerncentrales stinken
niet en zijn veilig. I love my kerncentrale. Het duurde geen kwartier
of een bewaker met hond kwam langslopen en keek argwanend
onze kant op. Daarna kwam hij terug en keek nog argwanender. In
Amerika was pas geleden een kerncentrale de lucht in gevlogen en
dus was ook ons volk hysterisch. Weer kwam de man langs en bleef
nu heel lang kijken. Zuchtend pakten wij onze handdoeken en
kleren en reden naar Ellewoutsdijk, even voor de ingang van de
tunnel. Daar betraden we het prachtige, doodstille schorrengebied
met de bedoeling door te lopen naar de waterkant. We werden
teruggeroepen door een man in uniform die zich even daarvoor
achter een grasspriet had schuilgehouden. Dit was natuurgebied,
verklaarde hij met grote stelligheid. En dus niet bestemd voor
mensen. Als we wilden konden we een bekeuring krijgen, riep hij
gretig. Hij had er genoeg.
Onze laatste kans was nog het uiterste puntje van Zuid-Beveland,
voorbij Bath, tegenover de haven van Antwerpen. We vleiden ons
neer op het kleine zandstrandje terwijl tientallen mannen in de
duintjes achter ons sopten en smakten en de natuur zo zijn gang
lieten gaan dat de vogels er van opvlogen. Erg veel rust ging van deze
mensen ook niet uit.
Zwijgend bonden we onze kleren tot een bundeltje op ons hoofd en
liepen het water in. Traag lieten we ons meedrijven met de stroom
richting Noordzee.
"Met een beetje mazzel zijn we morgenvroeg in Engeland," zei ik.
Onderweg kwamen we een Chinees tegen. Hij was doorgedrongen
tot Calais. De Franse douane kon de grap wel waarderen en had hem
met veel gevoel voor humor de zee weer ingedreven.
Hij was nu op weg naar Antwerpen.
"Is this the light dilection?" vroeg hij proestend.
"Follow me," riep ik genereus.
Tenslotte had ik hem zelf het water ingestuurd en ben altijd bereid
dat soort mensen een stapje verder te helpen. Ik ben ook de be
roerdste niet.
35
